GOŃCZY POLSKI

Charakter rasy gończy polski

Gończy polski to energiczny pies, który uwielbia każdy rodzaj aktywności na świeżym powietrzu. Inteligentny i uparty, bywa dość trudny w wychowaniu. Odpowiednio prowadzony stanie się jednak niezwykle oddanym i łagodnym członkiem rodziny. Gończaki dobrze dogadują się także z innymi czworonogami. Wobec obcych osób gończy polski zachowuje dużą rezerwę, jednak nie jest przy tym skłonny do agresji. Silny instynkt stróżowania może spowodować, że psy tej rasy będą obszczekiwać gości i intruzów. Na co dzień nie są jednak zbyt hałaśliwe.

Gończy polski nie jest typowym psem do towarzystwa. Stworzony został jako pomoc podczas polowań – wciąż więc drzemie w nim instynkt łowiecki i ogromna potrzeba ruchu. Psu tej rasy należy zapewnić odpowiednią aktywność, zarówno fizyczną, jak i umysłową. Znudzony i pozbawiony zajęcia gończy polski może wykazywać niszczycielskie zapędy i być niezwykle uciążliwy dla opiekunów.

Umiejętności

Większość gończych polskich lubi pływać i chętnie aportuje. Dzięki doskonałemu węchowi i instynktowi łowieckiemu świetnie sprawdzają się też w mantrailingu. Gończe polskie mogą także brać udział w konkursach pracy dzikarzy, tropowców i posokowców. Ze względu na dużą potrzebę ruchu pies tej rasy może towarzyszyć w joggingu, a także rowerowych czy konnych przejażdżkach.

Szkolenie i wychowanie

Gończe polskie są bardzo temperamentnymi i upartymi czworonogami, które mogą sprawiać pewne problemy początkującym opiekunom. Wymagają więc odpowiedzialnego i konsekwentnego prowadzenia. Te inteligentne i chętne do współpracy z człowiekiem psy są bardzo podatne na szkolenie, ale nie w formie przymusu. Szczenięta gończego należy już od małego socjalizować z innymi psami i obcymi ludźmi. Ważne jest także zabieranie psa w różne miejsca i przyzwyczajanie go do codziennych sytuacji. W przypadku psów mieszkających w ogrodzie nie należy rezygnować z codziennych spacerów.

Gończy polski, jak każdy pies myśliwski, potrzebuje dużo ruchu i odpowiedniej stymulacji psychofizycznej. Uwielbia długie spacery, dlatego właściciel powinien zadbać o to, aby przynajmniej raz w tygodniu dać mu szansę swobodnie pobiegać. Choć gończaki mają silny instynkt łowiecki, przy odpowiednim wkładzie pracy da się je wyszkolić tak, by nie pognały w las za zwierzyną.

Dla kogo ta rasa

Gończy polski to rasa, która potrzebuje aktywnego opiekuna, mającego czas na zapewnienie psu odpowiedniej pracy i dawki ruchu. Nie jest polecana dla niedoświadczonych i zapracowanych osób oraz ludzi, którzy poszukują miłego i spokojnego kanapowca.

Wady i zalety rasy gończy polski

Gończy polski – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• wymaga dużo ruchu i zajęcia
• ma silny instynkt łowiecki
• wymaga konsekwentnego wychowania

Zalety

• zdrowy i odporny
• niekłopotliwy w pielęgnacji
• podatny na szkolenie
• czujny stróż, ale nieagresywny wobec obcych

Zdrowie rasy gończy polski

Szeroka pula genetyczna i hodowla nastawiona w dużym stopniu na użytkowość sprawiają, że gończy polski to rasa zdrowa i długowieczna, a tylko wyjątkowo zdarzają się choroby uwarunkowane genetycznie. Gończy polski może mieć jednak skłonność do zapalenia ucha. Ze względu na energiczność psów tej rasy zdarzają się także różne urazy łap i ścięgien.

Żywienie

Gończy polski, jak każdy pies domowy, powinien być karmiony wysokiej jakości karmą suchą, mokrą lub odpowiednio skomponowaną dietą domową. W przypadku samodzielnego przygotowywania posiłków należy pamiętać o odpowiedniej suplementacji. Psy rasy gończy polski nie są bardzo wybredne ani podatne na otyłość. W przypadku psów pracujących należy zadbać o odpowiednio wyższą kaloryczność posiłków.

Pielęgnacja

Pielęgnacja gończych polskich nie jest kłopotliwa. Krótka, lśniąca szata wymaga tylko dokładnego wyczesania raz na tydzień. Psy tej rasy nie potrzebują częstych kąpieli – należy robić to wyłącznie wtedy, gdy istnieje taka konieczność (pies wytarza się w padlinie lub wyjątkowo ubłoci). Na szczególną uwagę zasługują jednak uszy gończego – brak odpowiedniej higieny i częstych kontroli może doprowadzić do bolesnego zapalenia ucha szczególnie u tych psów, które mają okazję pływać. Oczy i pazury należy obcinać i czyścić w razie potrzeby.

Akcesoria

Gończy polski powinien być wyprowadzany na szerokiej obroży lub w wygodnych szelkach. Smycz powinna być długa i zaopatrzona w mocne karabińczyki. Na spacery po lesie lub polach gończy powinien być wyprowadzany na długiej lince, jeśli nie ma wyuczonego skutecznego przywołania. Warto także zaopatrzyć psa w kaganiec fizjologiczny, który będzie umożliwiał ziajanie.

Legowisko dla psa rasy gończy polski powinno być dopasowane do jego rozmiaru i pozwalać na wygodne ułożenie się na boku. Trwałe psie zabawki mogą pomóc w przekierowaniu uwagi psa z niszczenia innych, niewłaściwych rzeczy. Odpowiedniej wielkości klatka kennelowa może służyć gończemu za bezpieczną kryjówkę i posłanie. Nie należy jednak zamykać w niej psa na długie godziny podczas nieobecności opiekunów.

Historia rasy gończy polski

Gończe polskie, podobnie jak ogar i większość innych europejskich ras gończych, są potomkami znanych w średniowieczu psów św. Huberta. Do Polski psy gończe sprowadzano zarówno z zachodu (głównie z Francji i Włoch), jak i ze wschodu. O polowaniach z nimi pisano w XIV i XVII wieku.

Wiadomo, że już w XIX stuleciu odróżniano gończe od ogarów. W przeciwieństwie do Europy Zachodniej w Rzeczpospolitej nie było polowań par force, w których złaja gończych wraz z jeźdźcami ściga zwierzynę aż do chwili, gdy ta pada z wyczerpania. Psy gończe miały po prostu wpędzić ją w sieci lub wystawić myśliwemu na strzał. Musiały mieć dobry węch i być wytrwałe w pogoni. Ceniono także ich melodyjny głos – po złapaniu tropu zaczynały szczekać, przy czym robiły to na różne sposoby – w zależności od rodzaju zwierzyny i sytuacji. Szczekanie to określano mianem „grania”.

Podczas II wojny światowej wiele psów wyginęło. Na bazie tych, które przetrwały, w latach 50. XX wieku płk Piotr Kartawik i płk Józef Pawłusiewicz rozpoczęli hodowlę. Psy Kartawika były większe, bardziej masywne, przeważnie o umaszczeniu czaprakowym (rude z czarnym czaprakiem na grzbiecie). Natomiast psy należące do Pawłusiewicza były mniejsze, lżejsze i ciemniejsze – zwykle czarne podpalane. Wykorzystywano je nie tylko do polowań, ale i do stróżowania. Oba typy wpisano do księgi wstępnej związku kynologicznego pod nazwą „ogar polski”, jednak wzorzec opracowano na bazie psów Kartawika.

FCI uznało ogara polskiego w 1963 roku. Przez jakiś czas próbowano krzyżować obie „odmiany”, ale nie przyniosło to zamierzonego wyrównania typu – w rzeczywistości były one odrębnymi genetycznie rasami. Myśliwi nadal jednak hodowali „ogary Pawłusiewicza” poza związkiem jako psy użytkowe. Cechowała je wytrzymałość, zwinność i ciętość, świetnie sprawdzały się jako dzikarze i tropowce, zwłaszcza w górach.

W 1983 roku związek kynologiczny uznał istnienie drugiej, odrębnej polskiej rasy psów gończych, nadając jej nazwę „gończy polski” i otwierając księgę wstępną. Tak zaczęła się oficjalna droga do uznania gończego polskiego przez FCI. Pierwsze gończe polskie z rodowodem wyhodowano w 1989 roku – wśród tych psów był pierwszy champion – Promyk z Cisówki. Rasa rozwijała się bardzo szybko i zyskiwała popularność. Coraz więcej gończych brało udział w wystawach i kończyło championaty. Zaczęły wygrywać konkursy i pojawiły się pierwsze championy pracy.

Gończy polski w Polsce

W 2000 roku zarząd główny ZKwP zatwierdził poprawkę do wzorca – poza kolorem czarnym podpalanym uznano czekoladowy podpalany i rudy. Rasa ta została uznana przez FCI w 2006 roku podczas Światowej Wystawy Psów Rasowych w Poznaniu. Co roku przychodzi na świat kilkadziesiąt miotów. Teraz, gdy rasa gończy polski została uznana przez FCI, może także cudzoziemcy docenią jej zalety.

Wzorzec rasy gończy polski

Gończy polski – grupa VI FCI, sekcja 1.2, nr wzorca 354

• Kraj pochodzenia: Polska
• Charakter: pies zrównoważony, łagodny, odważny, lecz przy tym rozważny; nieufny wobec obcych, jednak nieagresywny, czujny, doskonały stróż
• Wielkość: psy 55-59 cm, suki 50-55 cm
• Waga: 18-30 kg
• Szata: krótka, twarda, sztywna i przylegająca, dwuwarstwowa, podszerstek gęsty; na głowie i uszach włos krótki, jedwabisty
• Maść: czarna podpalana, czekoladowa podpalana lub ruda
• Długość życia: 14-15 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: dość duża
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 2000-4500 zł

Ciekawostki o rasie gończy polski

Gończy polski to jedna z polskich ras narodowych. Doczekała się uznania przez FCI dopiero w 2006 roku. Nie jest jednak wcale rasą najmłodszą – po prostu gończy nie miał wcześniej szczęścia.