DUŃSKO-SZWEDZKI PIES WIEJSKI

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter rasy duńsko-szwedzki pies wiejski

Duńsko-szwedzki pies wiejski to nieduży czworonóg o ciekawej sylwetce. Jego długość jest trochę większa niż wzrost, a głowa wydaje się stosunkowo niewielka. Ogon miewa długi lub naturalnie skrócony. Wiele w jego usposobieniu i temperamencie łączy go z terierami, lecz jest od nich spokojniejszy i nie tak bardzo jak one zawzięty.

Mniej więcej połowa populacji lubi wszystkich ludzi, a pozostałe zachowują dystans. Ich kontakty z dziećmi będą się dobrze układały, pod warunkiem że zadbamy o to, by się do nich przyzwyczaiły.

Gårdshund w relacjach z innymi psami nie nastręcza problemów. Podobnie rzecz się ma ze zwierzętami domowymi, bo przecież jako pies gospodarski musiał się tego nauczyć. Warto jednak pamiętać, by nadzorować jego kontakty z gryzoniami, ponieważ w stosunku do tych niewielkich stworzeń zachował silny instynkt łowiecki. Co ciekawe, podobnie jak kot potrafi godzinami cierpliwie siedzieć i czekać na pojawienie się ofiary.

Umiejętności

Dzisiaj gårdshund to jednak przede wszystkim pies do towarzystwa. Chętnie przebywa z rodziną, lubi, kiedy coś się dzieje, uczestniczy w wykonywaniu różnych prac domowych. Drzemią w nim duże pokłady energii, jest ruchliwy, chętnie wykonuje różne zadania i zawsze jest gotów do zabawy.

Jest doskonałym towarzyszem podczas długich spacerów i – choć niewielkiego wzrostu – dotrzymuje kroku właścicielowi podczas rowerowej lub konnej wycieczki. Nie jest jednak nadaktywny i ceni sobie także domowe pielesze. Lubi się przytulać, a zimą najchętniej śpi pod kołdrą. Ponieważ jest pozbawiony podszerstka, nie można trzymać go na zewnątrz, a nawet trzeba go zaopatrzyć w ubranko.

Dwa gardshundy siedzące na skale nad wodą

W domu zachowuje się pod wieloma względami jak pies dużej rasy. Jest cichy i spokojny, kiedy nic się nie dzieje, ale równocześnie czujny i w każdej chwili gotowy do działania, jeśli sytuacja tego wymaga. Szczekaniem ostrzega o nadejściu gościa czy intruza, lecz poza tym nie jest jazgotliwy. Doskonale czuje się także w mieście w małym mieszkaniu, o ile tylko zapewni mu się długie spacery.

Szkolenie i wychowanie

Jako pies inteligentny i wszechstronny ma duże predyspozycje do szkolenia. Łatwo się uczy i lubi współpracować z człowiekiem. Jednak jako czworonóg wrażliwy nie dogada się z właścicielem o twardej ręce. Poza tym jest szybki i zwinny, dzięki czemu może uprawiać z sukcesami agility czy flyball. Przedstawiciele tej rasy szkoleni są też w kierunku ratownictwa, do tropienia, w zakresie posłuszeństwa sportowego oraz jako psy myśliwskie: norowce i posokowce.

Trzy gardshundy biegnące z patykiem w morzu

Dla kogo ta rasa

Gårdshunda można polecić wszystkim, którzy wymarzyli sobie małego psa o żywym i radosnym usposobieniu, lubiącego się przytulać, lecz przy tym gotowego odbywać długie wyprawy. Aktywny właściciel gotowy uprawiać z psem sporty również znajdzie w nim doskonałego partnera. To także świetny wybór dla tych, którym podobają się teriery, lecz obawiają się ich zadziorności.

Wady i zalety rasy duńsko-szwedzki pies wiejski

Wady

może polować na małe zwierzęta, takie jak gryzonie
zmarźluch

Zalety

doskonały pies rodzinny
mniej zadziorny wobec innych psów niż teriery
przystosuje się do większości warunków
niedrogi w utrzymaniu
prosty w pielęgnacji
nadaje się do psich sportów
dobry stróż

Zdrowie rasy duńsko-szwedzki pies wiejski

Jak wiele małych psów, gårdshund jest długowieczny. Nie jest u tej rasy niczym dziwnym osiągnięcie wieku kilkunastu lat. Dzięki temu, że jest to rasa naturalna, która nie została zmieniona ani nie była kojarzona w bliskim pokrewieństwie, gårdshund jest zdrowy i odporny, a jego pula genetyczna jest szeroka.

Dwa gardshundy przeciągające się szarpakiem

Bardzo dbający o zdrowie psów Skandynawowie nie spoczywają jednak na laurach i robią wszystko, by pojawiające się problemy zdusić w zarodku. Na przykład szwedzki klub rasy zaleca prześwietlanie psów pod kątem dysplazji biodrowej.

Sporadycznie zdarzają się także takie przypadłości małych psów jak aseptyczna martwica głowy kości udowej i wypadanie rzepek. Klub zaleca również poddawanie psów testowi MH, czyli ocenie profilu psychicznego.

Żywienie

Duńsko-szwedzkie psy wiejskie cieszą się doskonałym apetytem, większość jest wręcz łakoma. Mają też tendencje do otyłości, dlatego należy kontrolować ilość podawanego im pożywienia.

Pielęgnacja

Pielęgnacja tej rasy jest bardzo nieskomplikowana – w okresie linienia wystarczy ją szczotkować gumowym zgrzebłem lub rękawicą z wypustkami, kąpiemy psa kiedy tego wymaga (ubrudzi się).

JACK RUSSELL TERRIER

BROHOLMER

Historia rasy duńsko-szwedzki pies wiejski

Od setek lat po wsiach w północnej Danii i południowej Szwecji biegały niewielkie, krótkowłose, łaciate pieski. Parały się różnymi zajęciami: pilnowały dobytku i obejścia przed intruzami, łapały myszy i szczury, a czasami pomagały w polowaniach. Nieobce im było też zaganianie krów czy owiec.

Jak na wiejskie burki reprezentowały one zaskakująco wyrównany typ, stanowiły więc naturalną rasę. Potwierdzają to stare fotografie dokumentujące wiejskie życie na tych obszarach.

Szczenię gardshunda pozujące przy figurze psa

Wiele wskazuje na to, że dansk-svensk gårdshund (duńsko-szwedzki pies wiejski) ma wiele wspólnego z pinczerami i terierami – psami, które pełniły podobne funkcje w innych krajach. Z wyglądu najbardziej przypomina jack russell terriera na dłuższych nogach. Tak jak teriery doskonale sprawdza się w roli czujnego stróża domostwa.

Niegdyś rasa znana była jako skånsk terier lub po prostu szczurołap. Obecna nazwa obowiązuje od 1987 r., kiedy to Dania i Szwecja porozumiały się w tej kwestii i uznały rasę. W 2008 r. dansk-svensk gårdshund został uznany wstępnie przez FCI (trafił do II grupy), co jest pierwszym, obowiązkowym krokiem do pełnej akceptacji rasy (może to nastąpić najwcześniej po 10 latach).

Rasa ta największą popularnością cieszy się w Szwecji i trochę mniejszą w Danii. Sporo jej przedstawicieli można też spotkać w Norwegii, a w Finlandii zainteresowanie nią ciągle rośnie, jej mieszkańcy przekonują się bowiem, że to świetny pies do szkolenia. Duńsko-szwedzkiego psa wiejskiego hoduje się także w Ameryce Północnej. W Polsce jest prawdopodobnie tylko jeden przedstawiciel tej rasy.

Wzorzec rasy duńsko-szwedzki pies wiejski