CHOW CHOW

Charakter rasy chow chow

Chow chow to pies pełen dumy. Niejednokrotnie mówi się o nim, że to kot w psiej skórze. Na szacunek ze strony tego psa trzeba sobie zasłużyć, a niesprawiedliwie potraktowany zapamięta to sobie na długo. Jak na prawdziwego przedstawiciela Orientu przystało, chow chow często nie okazuje uczuć, co nie znaczy, że ich nie ma. Jest jednak powściągliwy w ich wyrażaniu. Tym bardziej można się czuć zaszczyconym, gdy już zdecyduje się je okazać.

Zbudowana z chow chowem więź oparta na szacunku i zrozumieniu trwa całe życie. Chow chow to pies jednego pana, ale akceptuje także innych domowników, w tym starsze dzieci, jeśli go szanują. Wobec obcych osób wykazuje niechęć albo obojętność. Awanturnicza natura chow chowa sprawia, że raczej nie dogada się on z innymi czworonogami – w tym z kotami.

Pies rasy chow chow nie należy do sportowców i nie przepada za zbytnim wysiłkiem fizycznym. W zupełności wystarczą mu codzienne, spokojne spacery. Stateczny z natury psiak zdecydowanie woli poleżeć na kanapie, niż biegać za piłką czy ćwiczyć sztuczki.

Nieufny wobec obcych osób chow chow jest doskonałym stróżem. Nie szczeka jednak często, a intruzów odstrasza groźną postawą. Pies tej rasy nie nadaje się do trzymania w budzie, ponieważ wtedy dziczeje i może zrobić się niebezpieczny. Bardzo ważne jest, aby chow chow miał bliski i serdeczny kontakt z człowiekiem.

Umiejętności

Rasa chow chow była niegdyś używana do polowań na wilki, jako środek transportu i pies stróżujący. W dzisiejszych czasach chow chow to przede wszystkim towarzysz i efektowny pies wystawowy, jednak nadal doskonale sprawdza się w roli stróża.

Szkolenie i wychowanie

Od tej rasy nie należy oczekiwać ślepego posłuszeństwa. Po usłyszeniu komendy, chow chow zwykle zastanowi się najpierw, czy w ogóle jest sens ją w danym momencie wykonywać. Nie znaczy to, że nie da się nauczyć chowa żadnych komend, wręcz przeciwnie. To pies inteligentny i jeśli chce, potrafi się szybko uczyć.

Podstawą szkolenia chow chowa jest zaufanie i wzajemny szacunek pomiędzy właścicielem i psem. Prawdziwą sztuką w wychowywaniu tej rasy jest odróżnienie, kiedy należy psu postawić zdecydowane wymagania, a kiedy trzeba odpuścić. Nieco łatwiejsza do ułożenia jest suczka.

Już od szczeniaka psy rasy chow chow powinny być poddane starannej socjalizacji. Pozbawione kontaktów z innymi psami i obcymi ludźmi mogą zdziczeć i zachowywać się agresywnie.

Dla kogo ta rasa

Chow chow zdecydowanie nie nadaje się dla każdego. Idealnym właścicielem psa tej rasy będzie osoba, która uszanuje charakter tego dumnego i niezależnego psa, i nie będzie oczekiwać od niego bezwzględnego posłuszeństwa. Chow chow doskonale odnajdzie się zarówno w większym mieszkaniu, jak i w domu z ogrodem.

Wady i zalety rasy chow chow

Chow chow – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• bardzo niezależny
• uparty
• bywa agresywny
• może mieć problemy w kontaktach z innymi psami
• obficie linieje
• miewa problemy zdrowotne

Zalety

• silnie przywiązany do właściciela
• doskonały stróż
• nie wymaga dużo ruchu

Zdrowie rasy chow chow

Chow chowy dosyć często cierpią na problemy skórne, egzemy i uczulenia. Mają także słabe stawy, co daje o sobie znać szczególnie w starszym wieku. Niektóre psy mają w wyniku nieprawidłowo prowadzonej hodowli przeprost stawów skokowych, co w ekstremalnych przypadkach powoduje trudności z chodzeniem i kulawizny.

Niektóre chowy, szczególnie te z nadmiarem fałd skórnych na głowie, rodzą się z wwiniętymi powiekami (entropium) – wada ta wymaga interwencji chirurgicznej, ponieważ rzęsy trą o rogówkę, powodując dyskomfort. Może to też prowadzić do stanów zapalnych.

Podczas upałów psa tej rasy nie należy wyprowadzać na długie spacery, ponieważ może się to skończyć udarem.

Żywienie

Chow chow wymaga pożywienia wysokiej jakości. Jeśli nie żywimy psa gotową karmą, lecz domowym jedzeniem, należy pamiętać o dodatkach witaminowych i mineralnych, które pozwolą utrzymać jego obfitą szatę w dobrej kondycji. Psy tej rasy piją stosunkowo dużo, więc zwłaszcza latem należy pamiętać o stałym dostępie do świeżej wody.

Pielęgnacja

Chow chow wymaga regularnego, najlepiej codziennego szczotkowania. W okresie wymiany włosa dodatkowo warto wyczesać go grzebieniem. Kąpiel i suszenie chowa mogą zająć łącznie kilka godzin, gdyż nawet przy użyciu turbo-suszarki pełne wysuszenie tej grubej, gęstej sierści to nie lada wyzwanie. Psy krótkowłose są nieco łatwiejsze w pielęgnacji, ale u osobników posiadających na głowie fałdy należy je regularnie przecierać mokrą szmatką.

Do pielęgnacji chow chowa przyda się stolik trymerski. Do szczotkowania: szczotka z twardego włosia o szczecinie na tyle długiej, by sięgała do skóry lub druciana (tzw. pudlówka) o gładkich drucikach (bez kuleczek na końcach), ponadto metalowy grzebień z obrotowymi, gęsto rozstawionymi zębami (dobrze, jeśli ma uchwyt), nożyce pielęgnacyjne do usuwania kołtunów i obcinacz do pazurów. Psa nigdy nie powinno się szczotkować na sucho, bo włos się elektryzuje i niszczy. Przed czesaniem sierść należy spryskać odpowiednią odżywką, która działa antystatycznie.

Do kąpieli używamy szamponu dla psów, który nie ma właściwości zmiękczających sierść. To samo dotyczy odżywki. Ponieważ kąpiel i suszenie chow chowa są bardzo czasochłonne, czasami zamiast tego można psa wyczyścić przy użyciu specjalnego pudru czyszczącego (tzw. suchego szamponu).

Akcesoria

Ze względu na rodzaj szaty, odradza się stosowanie u chow chowów obroży i szelek ze zwykłych taśm. Psy tej rasy powinny być wyprowadzane w specjalnych, skórzanych szelkach o okrągłym przekroju rzemienia. Zwykłe szelki i obroże wycierają i niszczą sierść, która wolno odrasta. Po powrocie do domu szelki należy zdjąć. Rodzaj smyczy dobieramy w zależności od naszych preferencji i potrzeb.

Dla chowa należy dobrać też specjalny, szeroki kaganiec fizjologiczny, który pozwoli psu na swobodne dyszenie (niektóre firmy oferują kagańce przeznaczone specjalnie dla tej rasy).

Historia rasy chow chow

Chow chow należy do najstarszych ras znanych współczesnej kynologii. Oficjalnie pochodzenie rasy przypisano Chinom, choć przodkowie chowów przybyli do Chin prawdopodobnie z północy – z Mongolii, razem z pasterzami pilnującymi stad bydła i owiec pasących się na stepach. Obfite, gęste futro chroniło psy przed dużymi wahaniami temperatur występującymi tam w ciągu doby.

Pasterze jednak nie trudnili się jedynie hodowlą zwierząt. Byli też świetnymi myśliwymi, a w polowaniach również pomagały im psy. Dodatkowo chow chowy wykorzystywane były jako psy zaprzęgowe. Każdy pies myśliwski powinien być obdarzony doskonałym słuchem i węchem, a zwierzak, który posiada te zdolności, może z łatwością nie tylko wytropić dzikie zwierzę, ale wyczuje również złodzieja i włamywacza. W starożytnych Chinach wykorzystywano wszystkie te zalety kudłatych psów.

Cesarze i arystokracja udawali się na polowania właśnie w towarzystwie chow chowów, a kapłani znaleźli w nich, obok lwów, doskonały pierwowzór groźnych obrońców świątyń przed demonami – psów foo. Późniejsza historia była mniej różowa, ponieważ psy zaczęto wykorzystywać do walk, a ponadto zaczęły trafiać także do… garnka.

Chow chow przetrwał wieki z niezmienionym wyglądem, dopiero współczesna hodowla wystawowa doprowadziła niektóre z cech rasy do przesady. Mimo to, wśród starożytnych eksponatów muzealnych można znaleźć podobizny chow chowów niemal identyczne jak dzisiejsze psy.

Rozpoznawalność chow chowów na świecie rosła stopniowo. Najpierw tę wszechstronnie uzdolnioną rasę wykorzystywali na swoich statkach handlowych angielscy marynarze, pływający na Daleki Wschód. Wraz z nimi chow-chowy trafiły do Anglii, gdzie wzbudziły ogólną sensację i podziw. Ludzie specjalnie przychodzili oglądać stworzenia przywiezione z odległych stron, które zachwycały piękną szatą, lwią grzywą, niedźwiedzią mordką, skośnymi oczami i ciemnym, prawie granatowym językiem.

Psy tak się spodobały na Wyspach, że rozpoczęto ich hodowlę. Przekonano się do ich sposobu bycia, a nawet zachwycano się niezależnością, spokojem, nieufnością w stosunku do obcych z równoczesnym przywiązaniem do właściciela. Po latach, a właściwie wiekach, chow chowy wróciły do królewskich komnat – zaskarbiły sobie przyjaźń wielkiej miłośniczki zwierząt, królowej Wiktorii.

Dziś chow-chow jest rasą popularną i intensywnie hodowaną na całym świecie. Najliczniej występuje w Stanach Zjednoczonych, choć to Anglicy w roku 1894 ustalili wzorzec i wpisali tę rasę do rejestru.  W Europie najbardziej rasę lubią Holendrzy. Co ciekawe, preferują oni odmianę krótkowłosą, która wszędzie indziej jest znacznie rzadsza od długowłosej.

Chow chow w Polsce

W Polsce rasa chow chow należy do stosunkowo popularnych, a z pewnością rozpoznawalnych przez szerokie grono społeczeństwa.

Wzorzec rasy chow chow

Chow chow – grupa V FCI, sekcja 5, nr wzorca 205

• Kraj pochodzenia: Chiny
• Patronat: Wielka Brytania
• Charakter: lojalny, ale odznaczający się niezależnością. Najczęściej „pies jednego pana”. Czujny, odważny, aktywny, niezbyt wylewny w okazywaniu uczuć, obcych traktujący z rezerwą
• Wielkość: psy 48-56 cm, suki 46-51 cm
• Waga: psy 25-32 kg, suki 20-27 kg
• Szata: długa lub krótka; włos długi: obfity, bujny, gęsty, prosty i odstający, ale nie przesadnie długi, włos okrywowy dosyć grubej struktury, podszycie miękkie i wełniste, włos szczególnie gęsty wokół szyi, gdzie tworzy grzywę lub kryzę, gęste portki lub bryczesy z tyłu ud; włos krótki: szata krótka, bujna, gęsta, prosta, odstająca, nieleżąca płasko, pluszowej struktury
• Maść: jednolicie czarna, ruda, niebieska, cynamonowa, kremowa lub biała; często cieniowana, ale nie w plamy czy łaciata (spód ogona oraz tył ud często jaśniejszego koloru)
• Długość życia: 9-12 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: doskonale znosi mrozy, ale jest bardzo wrażliwy na upały
• Koszty utrzymania: od 300 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 2000-4000 zł

Ciekawostki o rasie chow chow

Słowo „chow” w dialekcie kantońskim oznacza przysmak albo mięso. Niestety jeszcze do niedawna Chińczycy traktowali te psy jako zwierzęta rzeźne.

Chow chow i shar pei to jedyne rasy, które mają fioletowy język. Odpowiada za to jednolicie rozproszony pigment. U innych ras i psów nierasowych zdarzają się ciemne plamy na języku, co dotyczy szczególnie psów o mocnej pigmentacji (np. czarnych), ale jednolicie zapigmentowany język to domena wyłącznie tych dwóch chińskich ras.

Co ciekawe, ciemne języki są bardzo rzadkie u ssaków – oprócz tych dwóch psich ras ciemny język ma niedźwiedź polarny, żyrafa i niektóre rasy bydła.