Szczenięce problemy ze zdrowiem. Na to chorują maluchy!

Zdrowy szczeniak jest wesoły, ruchliwy, skory do zabawy i psot. Ma też wilczy apetyt! Wprawdzie dużo śpi, ale gdy się obudzi, wszędzie go pełno. Jeśli twój młodziutki psiak zachowuje się jak starszy pan, może coś mu dolega. Są choroby, na które szczenięta cierpią częściej niż starsze psy, lub takie, które są dla nich szczególnie niebezpieczne. Na większość z nich można – i należy! – psiaczka zaszczepić. Jeśli jednak przygarnęliśmy malca i nie wiemy, czy był szczepiony, warto obserwować, czy nie ma niepokojących objawów którejś z niebezpiecznych chorób. Oto najczęstsze szczenięce problemy ze zdrowiem.

Choroba o stu twarzach

Herpeswiroza to choroba występująca na całym świecie, szczególnie niebezpieczna dla małych szczeniąt, które mogą się nią zarazić już w łonie matki. Objawy są rozmaite: od brzusznych (wzdęcia, biegunka) po neurologiczne (ruchy mimowolne, wrażenie „pływania”). Toteż jeśli zauważymy, że nasz szczeniak dziwnie się zachowuje, niezwłocznie zabierzmy go do weterynarza.

Świntuszki zagrożone

Do zakażenia parwowirozą dochodzi głównie przez układ pokarmowy i kontakt z odchodami chorych zwierząt. Dlatego szczególnie narażone są na nią psy ze skłonnością do ich zjadania – a szczeniaki robią to dość często. Parwowiroza rozpoczyna się uporczywymi wymiotami. Ponieważ początkowo pies wymiotuje treścią pokarmową, właściciel może to wziąć za objaw niestrawności. Po mniej więcej dobie występuje silna biegunka, początkowo szara, potem często krwawa. Wymioty i biegunka w ciągu kilku godzin doprowadzają do krańcowego odwodnienia. Chory pies jest bardzo osłabiony, leży, nie reaguje na otoczenie. Im szybciej uzyska pomoc, tym większe są szanse na uratowanie go.

Choroba długich pysków

Jakie są jeszcze najczęstsze szczenięce problemy ze zdrowiem? Na nosówkę zapadają najczęściej nieszczepione psy przed ukończeniem pierwszego roku życia. Owczarki czy charty są narażone bardziej niż czworonogi krótkonose. Najbardziej zaraźliwa jest wydzielina z nosa i ślina chorego zwierzęcia, mniej – jego odchody. Inny pies może się jednak zarazić też przez miskę, posłanie czy kaganiec. Objawy pojawiają się zwykle po 3 do 7 dni od zarażenia. Pies jest osowiały i traci apetyt. Cierpi na zapalenie migdałków, gardła i spojówek, męczy go kaszel, a z nosa cieknie ropna wydzielina. Mogą także wystąpić wymioty i biegunki.

Po pewnym czasie na udach i brzuchu pojawia się wysypka. Poduszki łap twardnieją i pękają, rogowacieje i pęka też skóra na nosie. Po 3-6 tygodniach dochodzą objawy neurologiczne – początkowo zwykle drżenie jednej łapy. Z czasem zaczynają się pojawiać regularne drżenia ciała z utratą świadomości. Można również zaobserwować brak koordynacji ruchowej, niedowłady i porażenia kończyn. Szybkość interwencji decyduje o tym, czy da się uratować zwierzaka.

Kiedy i na co szczepić szczenię

Pełny podstawowy cykl szczepień zabezpieczy twojego szczeniaczka na lata. Warto więc zrobić to skrupulatnie.

• Pierwsze szczepionki podaje się między 5. a 6. tygodniem życia psa (nosówka i parwowiroza).
• Między 8. a 9. tygodniem szczepi się go po raz drugi (nosówka, parwowiroza i choroba Rubartha). Ewentualnie w grę wchodzi też leptospiroza, jeśli tak zdecyduje lekarz.
• Ostatnie szczepienie powinno przypaść na okres między 12. a 13. tygodniem życia (nosówka, parwowiroza, choroba Rubartha, zapalenie górnych dróg oddechowych wywoływane m.in. wirusem parainfluenzy i adenowirusem, czyli tzw. kaszel kenelowy). Również przy tym trzecim szczepieniu można psa doszczepić na leptospirozę.
• Między 12. a 16. tygodniem życia szczenię musi zostać koniecznie zaszczepione przeciwko wściekliźnie.
• Po szczepieniu maluch ma osłabioną odporność. Dlatego z pierwszym spacerem należy się wstrzymać, aż miną dwa tygodnie od ostatniego szczepienia.

Do tego czasu możemy oczywiście zapoznawać psiaka ze światem w inny sposób. Wyprowadzajmy go do własnego ogródka, do którego nie mają wstępu obce psy. Zaprośmy do domu szczepionego i zdrowego psa sąsiada lub po prostu weźmy malucha na wycieczkę pociągiem lub tramwajem, trzymając go na rękach, w torbie albo w plecaku.

Autor: Dorota Jastrzębowska