Grzech 1. Zamknięcie psa w czterech ścianach

• Psy to zwierzęta społeczne i potrzebują kontaktu z ludźmi
• Zbyt częsta i długa nieobecność opiekuna stresuje psa, pozbawia poczucia bezpieczeństwa, wpędza w depresję, powoduje m.in. braki w socjalizacji, problemy behawioralne, lęk separacyjny
• Dorosły pies sam w domu może zostać około 8 godzin, szczeniak do 2 godzin
• Wstrzymywanie potrzeb fizjologicznych rujnuje zdrowie
• Psy potrzebują codziennie przynajmniej 3 spacerów (w tym minimum jednego długiego)
• Na spacerze pies musi mieć czas, by eksplorować otoczenie i węszyć

Znęcanie się to nie tylko przemoc fizyczna. Każde inne zachowanie, które sprawia zwierzęciu ból i cierpienie, zgodnie z prawem jest przestępstwem. Zamknięcie psa w czterech ścianach również. Zostało to określone w Ustawie o ochronie zwierząt w art. 6 ust. 2 pkt. 10. utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji.

Zgodnie z polskim prawem za znęcanie się nad zwierzętami grozi kara do 3 lat pozbawienia wolności. W przypadku, gdy sprawca działał ze szczególnym okrucieństwem, od 3 miesięcy do 5 lat. 

Jednak wciąż w umysłach ludzi znęcanie się to tylko krzywda fizyczna. Gdy ktoś uderzy, kopnie czy zrani psa – reagujemy. To dosyć oczywista przemoc, którą niestety często widzimy w przekazach medialnych czy codziennym życiu. Ale to jedynie szczyt góry cierpienia psów. Bo czym innym jest ciągłe zamknięcie, jak nie znęcaniem się?

Historie z życia wzięte

Nie tylko na forach internetowych, ale też wśród znajomych czy sąsiadów znajdzie się taki człowiek, który jest przekonany o tym, że spacer z psem to tylko ludzki wymysł. 

W głowach takich osób dominuje egoizm. Bo MI się należy, bo JA jestem zmęczona/y, bo MI się nie chce. Czy to samo powiedzielibyśmy do swojego dziecka? Nie, teraz się tobą nie zajmę, bo mi się nie chce/jestem zmęczony/mam inne plany? Liczne badania udowodniły już, że psy pojmują świat jak dzieci, są na poziomie intelektualnym dwu- i trzylatków. Wiedzą i rozumieją, co się wokół nich dzieje. Psy mają świadomość, że są źle traktowane, a ich opiekun je zaniedbuje.

Cechą niezwykle ludzką jest brak empatii i skupienie na samym sobie. Zapewniamy sobie wygody, staramy się żyć jak najbardziej komfortowo i jest to zrozumiałe. Każdy chce mieć lepiej, nie gorzej. Tylko zapominamy, że dotyczy to też zwierząt. Dlaczego odmawiamy im dachu nad głową, samemu siedząc w ciepłym i suchym miejscu? Znęcając się nad psem, sami powodujemy jego problemy behawioralne, z którymi nie potrafimy sobie poradzić inaczej, niż dalej znęcając się nad psem. I tak błędne koło bólu się zamyka.

Pies – zabawka, pies – maskotka. Stworzona złota klatka w “bezpiecznym” domu jest tylko z ludzkiej perspektywy złota. Pies widzi tylko kraty więzienia, a frustracja w nim narasta. Aż na myśl ciśnie się: „sam się zamknij w domu i rób do kuwety”. Wygodnictwo, egoizm i egocentryzm to niestety częste choroby ludzi, napędzane dodatkowo kompletnym brakiem wyobraźni.

Jak krzywdzisz psa?

Poruszające, przerażające i trudne do wyobrażenia, a mimo to wydarzyły się naprawdę i to za sprawą człowieka. Wszystkie te historie łączy jedno – znęcanie się nad psem. Czemu to się dzieje? Bo ludzie wciąż nie traktują psów poważnie. Nie szanują ich należycie, wciąż wiecznie żywy jest szowinizm gatunkowy, jakoby człowiek był nadistotą. A reszta zwierząt? Co to tam pies, to przecież tylko zwierzę. Nie. Człowiek to też zwierzę. Dzielimy ten sam skrawek ziemi, przygarniając psa mamy obowiązek dać mu nie tylko dach, ale i dom. Psy nie są środkiem do celu, nie „służą” do pilnowania, nie mają odganiać szczekaniem lisów przy kurniku. To są żywe istoty, które czują, myślą i zasługują na godne traktowanie. A obowiązek zapewnienia im go spoczywa na barkach osób, które zaprosiły psa do swojego życia, w momencie gdy przekroczyły z nim próg swojego domu. Psa należy traktować jak członka rodziny. 

Psy to zwierzęta społeczne i na ogół nie lubią być pozostawiane same sobie. Potrzebują kontaktu z ludźmi i ich towarzystwa. Wielogodzinna samotność, a tym samym i brak zapewnienia psu odpowiedniej dawki ruchu to źródło wielu problemów. Cierpi na tym nie tylko zwierzę, ale też relacja opiekun – pies. Dodatkowo trzymanie psa przez kilkanaście godzin w czterech ścianach przyczynia się do powstawania poważnych braków w socjalizacji, która w życiu każdego czworonoga jest niezbędna. Nadpobudliwość, niszczenie domowych sprzętów, nadmierne szczekanie, a nawet agresja – te problemy nie pojawiają się znikąd. To negatywne skutki wielogodzinnej samotności i stresu z tym związanego. Zbyt długa nieobecność opiekuna stresuje psa i pozbawia go poczucia bezpieczeństwa, a tym samym i przyczynia się do rozwinięcia poważnego zaburzenia – lęku separacyjnego. Wstrzymywanie potrzeb fizjologicznych to kolejny najczęstszy problem psów zamkniętych w czterech ścianach, który może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych – zwłaszcza z nerkami. Pies, który nie ma żadnych bodźców, jest sfrustrowany i znudzony – dokładnie tak jak człowiek. Depresja to również jeden z najczęstszych objawów zbyt długiego siedzenia w zamkniętym pomieszczeniu.

Rób dobrze

Regularne spacery – co się za tym kryje? Nie wszystkie psy wymagają takiej samej dawki ruchu. Mimo to wszystkie potrzebują codziennie przynajmniej 3 spacerów, w tym minimum jednego długiego. Dorosłe psy załatwiają potrzeby fizjologiczne średnio co 6-8 godzin i tyle właśnie powinny trwać przerwy pomiędzy wyjściami. Psy schorowane czy szczenięta wymagają częstszych spacerów. Nawet takich kilkuminutowych. 

Psy muszą doświadczać czegoś więcej niż tylko tych samych ścian w domu. Spacer to nie jedynie czas, w którym zwierzę wychodzi na osiedlowy trawnik i załatwia potrzeby fizjologiczne. To również czas, w którym pies eksploruje otoczenie, węszy czy „czyta ogłoszenia” na drzewach lub murach. Szczęśliwy pies to ten, który może swobodnie i bez presji czasu odkrywać te wszystkie informacje. Spacer to czas, który pies spędza wspólnie z człowiekiem – nie obok niego, a właśnie razem. A człowiek zwraca uwagę na towarzyszące mu zwierzę, pokazując psu jak bardzo mu na nim zależy, choćby nagradzając pupila za przychodzenie.

Zdecydowana większość opiekunów musi pracować, a tym samym spędzać połowę dnia poza domem. Do tego dochodzą też inne zobowiązania, bieżące sprawy dnia codziennego – zakupy, spotkania czy załatwianie spraw urzędowych. Oczywiście zwierzę tego nie rozumie. Nie znaczy to jednak, że możemy tak po prostu skazywać je na wielogodzinną samotność. Pies, który nagle zostaje w domu sam przez kilkanaście godzin, przeżywa szok. Należy przyzwyczajać go do samotności stopniowo – zaczynając od krótkich, kilkuminutowych wyjść. Szczenięta można zostawić w domu bez opieki na pół godziny, z czasem do dwóch godzin. Nieobecność opiekuna dorosłego i zdrowego psa nie powinna być dłuższa niż 8 godzin. Zamiast nerwowo zastanawiać się, czy pies śpi, leży czy skomle i szczeka pod drzwiami, lepiej zadbać o atrakcyjność jego samotnego pobytu w domu. Zabawki, mata węchowa czy kong wypełniony ulubionymi przysmakami. Psa może też uspokoić cicho puszczona muzyka relaksacyjna. Opcji jest wiele, wystarczy chwila refleksji i chęci, by po nie sięgnąć.  

Psy czują i myślą. Nie znęcajmy się nad nimi w żaden sposób. Zerwijmy łańcuchy w głowach.

MAMY DLA CIEBIE PREZENT! Zapisz się do newslettera Psy.pl i już teraz odbierz za darmo e-book „50 ras w sam raz do kochania”

Organizator:

Partner: