Tropiciele z powołania

Przodkami posokowców, zarówno hanowerskich, jak i bawarskich, były niemieckie psy gończe zwane die Bracken. Niektóre wyróżniały się szczególnie czułym węchem i skłonnością do pracy dolnym wiatrem. Do końca XVIII wieku używano ich na polowaniach parfors (polowanie konno ze sforą psów na zwierzynę, którą się ściga, aż padnie zmęczona) do wytropienia zwierzyny, zwłaszcza jeleni, jeszcze przed rozpoczęciem pościgu przez złaję (grupa trzech lub więcej psów) gończych, jak również w sytuacji, gdy pozostałe psy zgubiły trop. Później zaczęto je podczas pracy prowadzać na otoku – specjalnej lince połączonej z obrożą.

Powstało wtedy kilka odmian tropowców. Cechowała je ciężka budowa, wydłużony tułów, dość krótkie nogi, szeroka głowa i nisko noszony ogon. Poruszały się dość wolno i niechętnie goniły zwierzynę, za to tropiły ją dolnym wiatrem. Byli to bezpośredni przodkowie posokowców.

PIES NIZINNY
Na przełomie XVIII i XIX wieku coraz powszechniejsze stały się polowania z bronią palną. Pojawiło się zapotrzebowanie na psy do wyszukiwania postrzałków (zranionych zwierząt). W tym celu wyhodowano posokowce (posoka to w terminologii łowieckiej krew grubego zwierza). Posokowiec hanowerski powstał ze skrzyżowania tropowca z rudym gończym hanowerskim.

Najpierw wyróżniano trzy w niewielkim stopniu różniące się odmiany. Na początku XIX wieku istniała już wyrównana rasa. Posokowce stawały się coraz popularniejsze w kręgach łowieckich Europy. Przekonano się wtedy, że hanowery nie sprawdzają się w terenie górzystym, dlatego wyhodowano lżejsze i zwinniejsze posokowce bawarskie.

Posokowce hanowerskie to doskonałe psy do pracy w terenie nizinnym. Są znacznie spokojniejsze i bardziej zrównoważone niż ich popularni kuzyni – posokowce bawarskie. Doskonała kondycja fizyczna i umiejętność gospodarowania siłami pozwalają im pracować przez wiele godzin. Wytrwałość w pracy na śladzie, świetny węch i silny instynkt łowiecki sprawiają, że są wspaniałymi tropicielami. Głoszą zwierzynę (szczekają), a głos mają mocny, o głębokiej barwie.

NIE DO TOWARZYSTWA
Choć posokowce hanowerskie są zwykle łagodne, i to zarówno w stosunku do ludzi, jak i obcych psów, nie poleca się kupowania ich tylko do towarzystwa. Pasja łowiecka może bowiem stanowić duże utrudnienie. Psy tej rasy najlepiej czują się w swojej naturalnej roli pomocnika myśliwego.

Hanowery są zdrowe i odporne. Mają dobry apetyt i nie są wybredne. Pielęgnacja krótkiej szaty nie przysparza kłopotu. Posokowce hanowerskie cieszą się dużym uznaniem myśliwych w swojej ojczyźnie i na świecie, jednak nigdzie nie zyskują powszechnej popularności. Również w Polsce trzymane są głównie przez myśliwych.

POZNAJMY SIĘ – POSOKOWIEC HANOWERSKI (VI grupa FCI – gończe, posokowce i rasy pokrewne)

Kraj pochodzenia: Niemcy
Charakter: pies spokojny i pewny siebie, doskonale porozumiewa się z przewodnikiem, nieufny w stosunku do obcych
Wielkość: psy: 50-55 cm, suki: 48-53 cm
Waga: psy: 30-40 kg, suki: 25-35 kg
Szata: krótka, gęsta i twarda
Maść: od jasnej do ciemnej czerwieni jeleniej, mocniej lub słabiej pręgowana, z maską lub bez
Długość życia: 12 lat
Podatność na szkolenie: średnia; uczy się dość łatwo, jednak problemem może być silny instynkt łowiecki
Aktywność: potrzebuje pracy zgodnej ze swoim przeznaczeniem
Koszty utrzymania: 150-300 zł miesięcznie
Odporność/podatność na choroby: bardzo odporny
Możliwość nabycia szczeniaka: rasę hodują głównie myśliwi, którzy niechętnie sprzedają szczenięta niemyśliwym
Cena psa z rodowodem: 1000 zł