Agresywne psy – lista niebezpiecznych ras psów

Rottweiler, pitbull, kaukaz... Te rasy potrafią wzbudzić respekt nie tylko groźnym wyglądem, ale także swoim zdecydowanym charakterem i niemałą odwagą. Cechy te, w połączeniu z pokaźnymi gabarytami, silnymi szczękami i umięśnionym ciałem mogą sprawić, że w niepowołanych rękach pies stanie się naprawdę niebezpieczny i będzie stanowił zagrożenie dla swojego otoczenia. Niestety niektórzy opiekunowie psów nie maja wystarczającego doświadczenia i wiedzy, by sprostać opiece nad potencjalnie groźnym psem. Nic dziwnego więc, że na niektóre rasy psów trzeba mieć pozwolenie. Jakie są najgroźniejsze rasy psów, z czego wynika ich agresja i czy można jej uniknąć?

Dlaczego powstała lista psów agresywnych?

Pierwszym aktem prawnym, w którym opublikowano wykaz 11 ras psów agresywnych, było Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 1998 roku w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń na utrzymywanie psa takiej rasy. Była to odpowiedź na liczne, nagłaśniane w mediach incydenty o kolejnych pogryzieniach, w których udział brały często te same rasy psów. Urzędnicy uznali więc, że psy ras powszechnie uznawanych za agresywne nie powinny trafiać w niepowołane ręce.

Bywało także, że opiekun groźnego psa nie zachowywał należytych środków ostrożności lub nie dbał o właściwe wychowanie psa, co sprawiało, że czworonóg stawał się groźny dla otoczenia. Zdarzało się także, że na przykład rottweilery kupowano po to, by organizować nielegalne walki psów. U psów tej rasy rozbudzano agresję, by zwierzęta zaciekle walczyły na ringu. Przypłacały to zdrowiem, a nierzadko i życiem. Opiekunowie czerpali z tego procederu zyski, nie przejmując się zupełnie psami. Wymaganie zezwolenia na posiadanie psa rasy niebezpiecznej miało zwrócić uwagę na zagrożenie, zwiększyć bezpieczeństwo i kontrolę nad osobami, które chciałby takiego psa kupić i zmniejszyć prawdopodobieństwo, że szczenięta groźnych ras trafią w ręce niedoświadczonych ludzi.

Agresywne rasy psów – na które rasy trzeba mieć pozwolenie?

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na liście agresywnych ras psów znalazły się:

1. amerykański pitbulterier
2. pies z Majorki
3. buldog amerykański
4. dog argentyński
5. pies kanaryjski
6. tosa inu
7. rottweiler
8. akbash dog
9. anatolian karabash
10. moskiewski stróżujący
11. owczarek kaukaski

Dlaczego te rasy uznawane są za najgroźniejsze? Większość z nich obdarzona jest silnym instynktem stróżowania zwiększającym ryzyko agresji wobec obcych osób. Pozostałe z groźnych ras wyhodowane zostały do udziału w krwawych walkach z innymi zwierzętami i o ile wobec człowieka zachowują się przyjaźnie, to mogą stanowić poważne zagrożenie dla innych psów. Co jeszcze warto wiedzieć najniebezpieczniejszych rasach psów? Oto ich bardziej szczegółowe opisy!

1. Amerykański pitbulterier

Amerykański pitbulterier nie jest rasą uznawaną przez FCI, jednak znalazł się na liście ras agresywnych. Pitbull to pies inteligentny i sprytny, bardzo silny, dobrze zbudowany i niezwykle odporny na ból. Choć sprawia wrażenie groźnego i przez wiele osób uważany jest za niebezpieczną bestię, w rzeczywistości to wrażliwy, czuły i lojalny towarzysz rodziny, uwielbiający zabawy z dziećmi. Ale uwaga! Nie jest to rasa dla każdego. Opiekun musi być pewny siebie, a jednocześnie okazywać psu dużo miłości i mieć z nim serdeczny kontakt od szczeniaka.

Pitbulterier z natury nie jest agresywny wobec ludzi. Czworonogi te były (i do dziś są) nielegalnie wykorzystywane do walk psów. Jako pies bojowy, źle wychowany pitbull może stać się niebezpieczny szczególnie dla innych przedstawicieli swego gatunku. Jest szybki, zwinny i skoczny. Energię może spożytkować na zawodach dla bulków w takich konkurencjach jak skoki wzwyż, wspinaczka po pionowej ścianie czy wiszenie na gryzaku.

Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK!

• Wielkość: pies średni, 43-56 cm
• Maść: dopuszczalne wszystkie kombinacje kolorów
• Długość życia: 13-14 lat
• Kraj pochodzenia: Stany Zjednoczone

2. Pies z Majorki (Perro de Presa Mallorquin)

Inaczej zwany Ca de bou, czyli "pies na byki" – kiedyś wykorzystywano go do walk z bykami. Majorek jest psem spokojnym, zrównoważonym, oddanym rodzinie, zachowującym jednak pewną niezależność. To pojętny uczeń, ale jego wychowanie musi przebiegać rozważnie i konsekwentnie. Lubi zabawy, w stosunku do dzieci i zwierząt domowych potrafi być opiekuńczy.

Na co dzień łagodny wobec obcych, ale gotowość do obrony stada i terytorium ma we krwi. Nie jest hałaśliwy ani zaczepny, jednak sprowokowany może się wdać w bójkę z innym psem. Nie należy kupować doga z Majorki bez rodowodu – jego psychika może znacząco odbiegać od opisu rasy. Wymaga zrównoważonego i pewnego siebie opiekuna. Ma umiarkowany temperament, nadaje się dla średnio aktywnej rodziny.

Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK!

• Wielkość: pies średni, 52-58 cm
• Maść: pręgowana, płowa i czarna
• Długość życia: 10-13 lat
• Kraj pochodzenia: Hiszpania

3. Buldog amerykański

Buldog amerykański nie jest rasą uznawaną przez FCI, jednak znalazł się na liście ras agresywnych. Kiedyś pilnował farmy i zwierząt. Dziś wykorzystywany jest jako niezawodny pies stróżujący i obronny. Powinien mieszkać w domu z dużym ogrodem, najlepiej za miastem. Jako lokator mieszkania w bloku może być niebezpieczny dla innych zwierzaków.

Buldog amerykański absolutnie nie nadaje się dla osoby niedoświadczonej. Wobec domowników jest przyjazny, a wobec dzieci przejawia nawet opiekuńcze zachowania, akceptuje też obce dzieci. Ale biada każdemu obcemu dorosłemu czy zwierzętom intruzom na jego terenie. Aby ochronić właściciela i jego najbliższych, buldog amerykański nie zawaha się zaatakować, dlatego w rękach niedoświadczonego opiekuna może stać się jednym z najgroźniejszych psów. Jest nieustępliwy i nieprzekupny. W domu spokojny, mało szczeka. Odporny na trudne warunki atmosferyczne. Łatwy w utrzymaniu.

• Wielkość: pies duży, 52-70 cm
• Maść: biało-czarna, biała pręgowana, biało-ruda
• Długość życia: 8-12 lat
• Kraj pochodzenia: Stany Zjednoczone

4. Dog argentyński

Ten duży, dobrze umięśniony pies stróżowanie i obronę ma w genach, choć dzisiaj to pies do towarzystwa, przywiązany do domowników, wierny i oddany. Sprawiający wrażenie powolnego i ciapowatego, gdy zobaczy intruza, wystrzeli jak torpeda. W sytuacji zagrożenia rodziny dog argentyński jest nieustępliwym obrońcą, ale instynktu obronnego nie należy w nim podsycać.

Pies tej rasy musi mieć zapewnioną dużą dawkę aktywności fizycznej, wtedy w domu oddaje się lenistwu i pieszczotom. Wobec obcych przyjazny, ale zachowuje dystans. Kocha dzieci, jednak na spacer może wychodzić tylko z dorosłym i w kagańcu. Wyhodowany do polowania na grubą zwierzynę dog argentyński ma silny instynkt łowiecki i jest wyjątkowo odważny. Nadaje się wyłącznie dla osoby zrównoważonej, aktywnej i doświadczonej - nieodpowiednie wychowanie w połączeniu z ogromną siłą i silnym charakterem mogą sprawić, że dog argentyński stanie się niebezpieczny zarówno dla innych psów, jak i dla ludzi.

Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK!

• Wielkość: pies duży, 60-68 cm
• Maść: biała, dopuszczalna ciemna łatka wokół oka
• Długość życia: ok. 10 lat
• Kraj pochodzenia: Argentyna

5. Pies kanaryjski (Perro de Presa Canario)

Pies kanaryjski wyhodowany został do obrony stad zwierząt przed drapieżnikami i złodziejami. Nic dziwnego więc, że psy tej rasy bywają agresywne w stosunku do obcych ludzi! Rasa ta często brała też udział w walkach z innymi psami, dlatego u psów kanaryjskich występować mogą predyspozycje do agresji w stosunku do innych czworonogów.

Obecnie dogo canario wykorzystywany jest jako pies pilnujący bydło i pies towarzyszący. Zaliczana do ras agresywnych rasa nie powinna być utrzymywana w mieście - natłok obcych ludzi, mało przestrzeni i brak swobody mogą poważnie odbić się na samopoczuciu psa. Zestresowany pies kanaryjski nawet przy usilnych staraniach opiekuna może zacząć przejawiać zachowania agresywne.

Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK!

• Wielkość: pies duży, 56-66 cm
• Maść: różne odcienie pręgowanej
• Długość życia: 9-11 lat
• Kraj pochodzenia: Hiszpania (Wyspy Kanaryjskie)

6. Tosa inu

To japońska rasa, którą wyhodowano, by wystawiać jej przedstawicieli do walk z innymi psami. Ponadto tosy cechuje gotowość do obrony terenu i opiekuna, dlatego mogą być zarówno nieufne w stosunku do obcych ludzi, jak i negatywnie nastawione do innych psów.

Swojemu opiekunowi są bezgranicznie oddane, inteligentne i dość chętnie współpracują. Jednak nie należy oczekiwać od nich ślepego posłuszeństwa - jak każde psy w typie molosa nie spieszą się z wykonywaniem poleceń.

Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK!

• Wielkość: pies duży, 56-66 cm
• Maść: różne odcienie pręgowanej
• Długość życia: 9-11 lat
• Kraj pochodzenia: Hiszpania (Wyspy Kanaryjskie)

7. Rottweiler

To druga po pitbulu rasa, która jest najczęściej klasyfikowana jako niebezpieczna. Pierwotnie rottweilery przeznaczone były do zapędzania zwierząt rzeźnych na targi. Ich zadaniem było także strzeżenie straganów przed złodziejami. Czujne, silne, nieustępliwe i lojalne wobec opiekuna rottweilery doskonale sprawdzały się w roli takiego stróża.

Obecnie masywne i odważne rottweilery sprawdzają się w roli psa policyjnego i obronnego. Psy tej rasy dość dobrze dogadują się z innymi czworonogami i nie posiadają zbyt rozwiniętego instynktu łowieckiego. Jednak nieodpowiednio wychowane stają się groźne dla intruzów, a nierzadko także gości odwiedzających dom.

Czytaj więcej o tej rasie – KLIK!

• Wielkość: pies duży, 56-69 cm
• Maść: czarna z wyraźnym ciemnorudym podpalaniem
• Długość życia: 9-12 lat
• Kraj pochodzenia: Niemcy

8. Akbash dog

Akbash pochodzi z Turcji, gdzie wykorzystywany był do ochrony stada owiec czy kóz przed intruzami. Jest psem odważnym, a ze względu na swoje gabaryty także silnym, dlatego przy braku odpowiedniej socjalizacji może stać się naprawdę niebezpieczny.

Rasa ta nie jest obecnie uznawana przez FCI - traktowana jest jako odmiana rasy anatolian, czyli kolejnej pozycji na liście ras uznawanych za agresywne.

• Wielkość: pies bardzo duży, 73–83 cm
• Maść: biała
• Długość życia: 8-10 lat
• Kraj pochodzenia: Turcja

9. Anatolian karabash

Anatolian również został wyhodowany w Turcji jako pies pasterski. Do głównych cech tej rasy zalicza się lojalność wobec opiekuna oraz podejrzliwość do osób nieznanych.

Brak w socjalizacji, niezapewnienie odpowiednich warunków czy życie w tłocznym, głośnym mieście może sprawić, że pies tej rasy stanie się reaktywny i prawdziwie niebezpieczny.

Czytaj więcej o tej rasie – KLIK!

• Wielkość: pies bardzo duży, 71–81 cm
• Maść: dopuszczalne są wszystkie umaszczenia
• Długość życia: 8-10 lat
• Kraj pochodzenia: Turcja

10. Moskiewski stróżujący

Jak sama nazwa wskazuje, moskiewski pies stróżujący wyhodowany został w Rosji w celu obrony majątku przed intruzami. Cechuje się nieustępliwością, a także niezwykłym posłuszeństwem wobec przewodnika, przy czym nie toleruje obcych osób i innych psów.

Moskiewski stróżujący nie jest uznawany za odrębną rasę przez FCI. Z wyglądu przypomina bernardyna, jednak jest od niego nieznacznie lżejszy i wyższy.

• Wielkość: pies bardzo duży, 66-78 cm
• Maść: biała z brązowymi i czarnymi łatami
• Długość życia: 9-12 lat
• Kraj pochodzenia: Rosja

11. Owczarek kaukaski

Masywny, silnie umięśniony pies o obfitym futrze. Opanowany, niezależny i pewny siebie, z poczuciem własnej godności. Przez wieki samodzielnie strzegący stad owiec i bydła, nie podporządkuje się człowiekowi całkowicie. To pies jednego pana, wierny i przywiązany, przyjaźnie nastawiony do całej rodziny. Natomiast każdego intruza, jaki pojawi się na jego terenie, zaatakuje, nawet bez ostrzeżenia.

Kaukaza trzeba traktować po partnersku, od chwili urodzenia powinien mieć bliską więź z człowiekiem i czuć, że jest kochany. Przynajmniej raz w tygodniu należy go przeczesać, by wyglądał czysto i by nie tworzyły się kołtuny. Zakup kaukaza powinien być dobrze przemyślany. To pies, który nie może być pozostawiony sam sobie, szczególnie w okresie szczenięctwa. Nie nadaje się do mieszkania ani do mieszkania w mieście.

Przeczytaj więcej o tej rasie – KLIK!

• Wielkość: pies duży, suka co najmniej 62 cm, pies co najmniej 65 cm
• Maść: szara, ruda, słomkowa, biała, brązoworudawa, pręgowana, łaciata
• Długość życia: 10-13 lat
• Kraj pochodzenia: Rosja

Jak zdobyć pozwolenie na psa niebezpiecznej rasy?

Według ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt (Dz.U. Nr 111, poz. 724 oraz z 1998 roku Nr 106, poz. 668 i Nr 113, poz. 715) osoba, która nabyła przedstawiciela jednej z wyżej wymienionych agresywnych ras jest zobowiązana do złożenia w ciągu 30 dni pisemnego wniosku o wydanie zezwolenia przez odpowiednie władze miasta (wójt, burmistrz, prezydent miasta). Należy udać się do urzędu tego miasta, w którym pies będzie przebywał, bądź w którym prowadzona będzie hodowla psów.

Wzór wniosku o zezwolenie posiadania jednej z niebezpiecznych ras psów znaleźć można na stronie internetowej urzędu. Podczas składania wniosku o wydanie zezwolenia na utrzymywanie psa rasy agresywnej niezbędne jest posiadanie przy sobie dokumentów dotyczących psa, którego nabyliśmy. Aby wniosek był kompletny, musi składać się z:

• kopii rodowodu lub metryki,
• kopii testów psychicznych psa,
• kopii ukończonych kursów szkolenia.

Oprócz wyżej wymienionych dokumentów należy we wniosku podać podstawowe informacje o psie:

• rasę,
• płeć,
• Datę urodzenia,
• oznakowanie psa (numer chip lub tatuaż),
• numer rejestracyjny psa w Związku Kynologicznym (rodowód, metryka),
• krótki opis, w jakich warunkach utrzymywany jest pies (mieszkanie w bloku, dom z ogrodem).

Warto wspomnieć, że taki wniosek nie jest darmowy. Opłata za jego złożenie wynosi 82 zł.

W świetle polskiego prawa posiadanie rasy, która widnieje na liście psów niebezpiecznych lub prowadzenie hodowli bez otrzymania zezwolenia jest wykroczeniem. Osoba, która łamie owe prawo, podlega karze grzywny, a niekiedy aresztu. Sąd może również wydać wyrok, w którym orzeka przepadek zwierzęcia - niezgłoszony do urzędu pies rasy agresywnej może być odebrany opiekunowi.

Czy każdy pies rasy agresywnej będzie groźny?

Nie każdy pies rasy uznawanej za agresywną będzie niebezpieczny dla ludzi lub innych psów. Wpływ na zachowanie psa mają nie tylko geny i jego pierwotna użytkowość, ale także wychowanie i doświadczenia z wieku szczenięcego. Z badań przeprowadzonych przez Applied Animal Behaviour Science wynika, że nie tylko rasa jest wyznacznikiem agresji u psów. Na zachowania pupili, które odbiegają od normy, wpływ mają takie czynniki, jak:

• wiek opiekuna psa – zwierzęta, których opiekunami były osoby poniżej 25. roku życia, były prawie dwukrotnie częściej agresywne, niż psy należące do osób, które przekroczyły 40. rok życia.
• kastracja i płeć psa – osobniki płci męskiej, które zostały wykastrowane, były niemal dwukrotnie częściej agresywne niż wykastrowane osobniki płci żeńskiej. Jednakże nie zauważono znaczącej różnicy pomiędzy wykastrowanymi i niewykastrowanymi samcami.
• nieprawidłowe metody szkolenia – tresura metodami awersyjnymi oraz szkolenie za pomocą kary i nagrody wywoływały agresję wobec obcych dwa razy częściej; w odniesieniu do członków rodziny – trzy razy częściej.
• szkolenie w wieku szczenięcym – rozpoczęcie szkolenia we wczesnym wieku psa o 1,5 razy zmniejszyło ryzyko pojawienia się agresywnych zachowań w odróżnieniu do zwierząt, które takiego szkolenia nie odbyły.
• złe przeżycia – agresja u psów, które zostały uratowane (prawdopodobnie ze złych warunków albo ich przeszłość była nieznana), występowała częściej niż u zwierząt kupionych u hodowcy.

Nie zawsze rasa oznacza psa niebezpiecznego zwanego agresywnym. Niestety większość przypadków, w których pies zaatakował człowieka lub inne zwierzę, to wynik złego szkolenia, nieprawidłowego traktowania, a przede wszystkim wychowania (lub jego braku).

Socjalizacja i wychowanie mogą zmniejszyć ryzyko agresji u psa

Wybór rasy zawsze należy dobrze przemyśleć - pod uwagę trzeba wziąć nie tylko wygląd, wielkość i charakter psa, ale także jego pierwotne przeznaczenie mogące wpływać na nastawienie do obcych ludzi i innych psów. Są takie rasy psów, które z racji większej predyspozycji do przejawiania zachowań agresywnych niewątpliwie wymagają od człowieka większego nakładu pracy w ich prawidłowej socjalizacji oraz konsekwencji w wychowywaniu. Nieumiejętne szkolenie przez opiekuna takiej rasy znacząco zwiększa ryzyko, że pies stanie się groźny.

Warto pamiętać, że żaden pies nie rodzi się niebezpieczny. Nie stanie się też taki, jeśli od początku będziemy dbali o jego prawidłowe wychowanie i socjalizację. I nie ma tu znaczenia rasa, bo agresywny może być również york czy jamnik.

Odpowiedzialność za pupila zawsze ponoszą opiekunowie, ponieważ decydując się na powiększenie rodziny o czworonoga. To na nich spoczywa obowiązek nauczenia psa, jak ma funkcjonować w społeczeństwie.