GOŃCZY SŁOWACKI

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter rasy gończy słowacki

Gończy słowacki przypomina gończego polskiego, ale jest od niego mniejszy, bardziej wydłużony w proporcjach i występuje wyłącznie w umaszczeniu czarnym podpalanym.

Umiejętności

Oryginalna nazwa rasy – kopov – pochodzi prawdopodobnie od węgierskiego „kopó”, co w tym języku oznacza psa gończego. Kopov od lat hodowany jest przede wszystkim jako wyspecjalizowany gończy na tzw. czarną zwierzynę, czyli dzika. Poluje się z nim też na lisy i zające. Jest cięty na drapieżniki.

Można też układać kopova jako posokowca. Cechuje go doskonały węch, duża wytrzymałość i zacięcie w podążaniu za tropem. Tropiąc, głosi zwierzynę.

Gończy słowacki ma doskonały zmysł orientacji, o czym wspomina nawet wzorzec rasy. Nie zgubi się w lesie, nawet jeżeli zapominając o bożym świecie, zapędzi się w niedostępne knieje!

Szkolenie i wychowanie

Każdy, kto nie jest myśliwym, a mimo wszystko zdecyduje się na kopova, musi mieć na uwadze przeznaczenie i wrodzone predyspozycje tej rasy. Gończy słowacki uważany jest za psa trudnego w układaniu – nawet dla doświadczonego menera.

Dla tego samodzielnego i pełnego temperamentu czworonoga najważniejszy jest świat zapachów, a szczególnie tropów zwierzyny. Szkolenie należy więc zacząć wcześnie i wykazać się żelazną konsekwencją. Choć czuły nos tego psa sprawia problemy, jedna z suczek mieszkających w Polsce uprawia agility.

Natomiast w domu kopov jest niekłopotliwy – większość czasu przesypia. Wobec obcych ludzi najczęściej nieufny albo obojętny, w stosunku do własnej rodziny jest bardzo czuły i łasy na pieszczoty – co nie oznacza, że słucha wszystkich jej członków.

Dla kogo ta rasa

Z pewnością nie jest to rasa dla każdego. Cały czas znajduje się głównie w rękach myśliwych, którzy niezbyt chętnie sprzedają szczenięta innym ludziom, by nie straciły cech użytkowych.

Poza myśliwymi te gończe nadają się tylko dla osób mających spore pojęcie o układaniu psa i gotowych zmierzyć się z wyzwaniami stawianymi przez silny węch i mocno rozwinięty instynkt łowiecki.

Nic więc dziwnego, że gończe słowackie nigdzie – może poza swoją ojczyzną – nie należą do ras popularnych. Na Słowacji rozpowszechnione są głównie w rejonach górskich, w których występuje dużo dzików. Cieszą się zainteresowaniem także w Czechach i w Niemczech. W Polsce hodują je głównie myśliwi.

Wady i zalety rasy gończy słowacki

Wady

ma silny instynkt łowiecki
jest bardzo uparty
wymaga sporo ruchu

Zalety

doskonały pomocnik myśliwego
czujny stróż
spokojny w domu
łatwy w pielęgnacji
zdrowy i odporny

Zdrowie rasy gończy słowacki

Jako pies selekcjonowany głównie pod kątem użytkowości, gończy słowacki jest rasą zdrową i odporną. Zdarzają się infekcje uszu.

Żywienie

Kopov jest psem niewybrednym i dobrze wykorzystującym karmę. Oczywiście pies intensywnie polujący powinien otrzymywać pokarm bardziej energetyczny.

Pielęgnacja

Pielęgnacja szaty nie jest kłopotliwa, w okresie linienia (dwa razy do roku) należy psa wyczesywać gumowym zgrzebłem lub rękawicą z wypustkami.

Pewnej uwagi wymagają oklapnięte uszy, szczególnie po pływaniu, ze względu na możliwość infekcji przy niedostatecznej wentylacji.

MAŁY GOŃCZY GASKOŃSKI

OGAR POLSKI

Historia rasy gończy słowacki

Trudno ustalić dokładnie pochodzenie rasy. Jedna z teorii głosi, że przodkami słowackich i węgierskich gończych były psy, które dotarły na teren dzisiejszych Węgier w IV wieku p.n.e. wraz z Celtami. Tutaj dochodziło do krzyżówek z czworonogami trzymanymi przez zamieszkujących wtedy owe tereny Scytów, a następnie także z innymi psami myśliwskimi, w tym gończymi austriackimi oraz chartami polskimi i węgierskimi.

Stopniowo z tych mieszanek wyłoniły się zwierzaki najlepiej przystosowane do miejscowych warunków. Tereny współczesnej Słowacji, należące kiedyś do Węgier, pokrywały wtedy lasy, w których żyła zwierzyna łowna. Przyjeżdżali tu na polowania bogaci węgierscy myśliwi z Niziny Panońskiej.

Już w 1770 r. zakazano krzyżówek słowackich gończych z gończymi pochodzącymi z innych krajów. Rasa nadal jednak pozostawała bardzo zróżnicowana w typie, bo najważniejsza była użytkowość. Słowackie gończe wykorzystywano nie tylko do polowań, ale także do stróżowania, ponieważ były – i są nadal – bardzo czujne i zazwyczaj nieufne wobec obcych.

Na przełomie XIX i XX w. podejmowano pierwsze próby ujednolicenia typu rasy. Pod koniec I wojny światowej słowaccy myśliwi rozpoczęli hodowlę w czystości rasy. W 1936 r. w Bańskiej Bystrzycy zorganizowano pierwszą wystawę o randze przeglądu hodowlanego.

Ale dopiero podczas II wojny światowej, kiedy Słowacja przez jakiś czas miała status państwa niezależnego, choć znajdującego się pod niemieckim protektoratem, założono pierwszą księgę hodowlaną i opracowano pierwszy wzorzec.

W 1946 r. odbyła się druga wystawa hodowlana – dokonano na niej przeglądu psów, które przetrwały wojnę. Utworzono wtedy klub hodowców psów gończych, którego celem było wyrównanie typu i rozwój cech użytkowych rasy. Wreszcie w 1963 r. zatwierdziła ją FCI.

Wzorzec rasy gończy słowacki