AKITA

Charakter rasy akita

Akita to pies o umiarkowanym temperamencie, lojalny, przywiązany do właściciela, ale powściągliwy w okazywaniu uczuć. Nie domaga się pieszczot, choć ceni kontakt z człowiekiem. Przedstawiciel tej rasy nie jest raczej polecany dla dzieci, choć zwykle dobrze się z nimi dogaduje, jeśli zostanie prawidłowo wychowany. Ze względu na siłę i rozmiary szczególnego nadzoru wymagają jego kontakty z kilkulatkami. Trzeba też pamiętać, że akita wobec obcych maluchów może być mało wyrozumiały.

To pies z natury nieufny wobec obcych, akceptuje ich jednak, jeśli są mile widziani przez właściciela. Niehałaśliwy, mało pobudliwy, obdarzony silnym instynktem terytorialnym akita doskonale poradzi sobie w roli stróża. Często sprawia wrażenie, że nie interesuje się otoczeniem, lecz w rzeczywistości stale je kontroluje i jest gotowy do interwencji.

Akity bywają agresywne wobec obcych pobratymców. We własnym stadzie właściciel musi nadzorować stosunki między psami, żeby nie dochodziło do konfliktów (zwłaszcza między samcami). Akita może dogadać się z drugim psem, jeśli będzie on niekonfliktowy lub przeciwnej płci. Większość akit zaakceptuje małe zwierzęta domowe towarzyszące im od szczeniaka, ale obce mogą paść ich ofiarą. Trzeba też pamiętać o silnym instynkcie myśliwskim tych czworonogów – puszczona samopas akita może zapolować lub podążyć za ciekawym tropem.

Akita nie lubi bezczynności, to pies aktywny, silny i wytrzymały. Codziennie potrzebuje sporej dawki ruchu na świeżym powietrzu. Brak odpowiedniego zajęcia i wysiłku umysłowego może spowodować, że akita stanie się sfrustrowany, a nawet agresywny.

Umiejętności

Dawniej akity jako psa myśliwskiego używano do polowania na dziki, jelenie i niedźwiedzie. Psy te wykorzystywano także do ciągnięcia ładunków i pilnowania obejścia. Obecnie akita to głównie pies rodzinny, choć nadal doskonale wywiązuje się z roli stróża czy obrońcy.

Niektóre akity sprawdzają się w policji, wojsku i ratownictwie. Można uprawiać z nimi sporty: agility, canicross, dogtrekking, bikejoring, przeciąganie ciężarów (weight pulling) lub zimowe sporty zaprzęgowe. Ponieważ akita nie najlepiej współpracuje z pobratymcami, warto wybrać konkurencję, w której startuje się z jednym psem.

Szkolenie i wychowanie

Akita jest inteligentny, ale uparty i niezależny, dlatego szkolenie go nie należy do prostych zadań. Sprytny i samodzielny łatwo wymyka się spod kontroli, jeśli właściciel nie potrafi nawiązać z nim prawidłowych relacji. Akita bywa uparty, a jednocześnie jest wrażliwy. Wymaga więc z jednej strony żelaznej konsekwencji, z drugiej zaś wyrozumiałości, cierpliwości i łagodnego podejścia.

Odpowiednio zmotywowany akita uczy się chętnie, zwłaszcza jeśli ćwiczenia są urozmaicone i nie trwają zbyt długo. W czasie szkolenia nie wolno używać siły, bo akita nie tylko może odmówić współpracy, ale nawet odpowiedzieć agresją. Pies tej rasy nie będzie ślepo posłuszny, może też słabiej reagować na komendy wydawane z większej odległości, dlatego lepiej zawsze mieć go pod kontrolą.

Od początku trzeba dbać o socjalizację szczeniąt i wyznaczać im granice. Psy rasy akita muszą odwiedzać nowe miejsca, mieć kontakt z ludźmi i innymi psami. Zamknięty na podwórku akita pozbawiony kontaktu ze światem zewnętrznym może stać się wyjątkowo agresywny wobec obcych ludzi i psów.

W przedszkolu oprócz nauki podstawowych poleceń szczeniaki nawiążą relacje z przedstawicielami swojego gatunku, a to pozytywnie wpłynie na ich stosunek do pobratymców w przyszłości. W okresie wzrostu nie powinno się pozwalać podopiecznym na skoki, chodzenie po schodach czy intensywne zabawy.

Dla kogo ta rasa

Akita to przyjaciel dla prawdziwego miłośnika rasy, który doceni jego niezależność, a jednocześnie będzie potrafił odpowiednio go wyszkolić. Właściciel akity powinien mieć doświadczenie w wychowywaniu psów, musi być konsekwentny, odpowiedzialny i nie oczekiwać bezwzględnego posłuszeństwa. Akita zdecydowanie lepiej odnajdzie się w podmiejskim domu z dużym ogrodem niż w głośnej, miejskiej okolicy.

Wady i zalety rasy akita

Akita (akita inu) – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• uparty i niezależny
• wykazuje skłonności do dominacji
• bywa agresywny wobec innych psów
• przejawia silny instynkt myśliwski
• dwa razy w roku obficie linieje

Zalety

• wierny i lojalny w stosunku do rodziny
• dobrze pełni rolę stróża i obrońcy
• aktywny, można z nim uprawiać psie sporty
• odpowiednio zmotywowany chętnie się uczy
• łatwy w pielęgnacji
• odporny i wytrzymały
• mało szczeka

Zdrowie rasy akita

Akita jest psem odpornym i wytrzymałym. Gęsta szata doskonale chroni go przed mrozem, śniegiem i wilgocią. Gorzej znosi upały, dlatego latem należy zapewnić mu chłodniejsze miejsce do odpoczynku i pamiętać o wodzie do picia. Przedstawiciel tej rasy uchodzi za okaz zdrowia, ale zdarzają się problemy z oczami – katarakta, postępujący zanik siatkówki (PRA) i dysplazja siatkówki (RD), w wyniku której dochodzi do częściowego lub całkowitego odklejenia się siatkówki, co może prowadzić do utraty wzroku. Czasami występują dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, rozszerzenie i skręt żołądka, a także alergie o różnym podłożu.

Niektóre akity cierpią na choroby autoimmunologiczne, w których układ odpornościowy organizmu niszczy własne komórki i tkanki. Należą do nich: sebaceous adenitis (prowadzi do zniszczenia gruczołów łojowych w skórze), pęcherzyca (objawia się powstawaniem pęcherzy śródnaskórkowych zazwyczaj w okolicach nosa, uszu, opuszek łap i pachwin), zespół Vogta-Koyanagiego-Harady (powoduje depigmentację, łysienie, utratę pazurów) i niedoczynność tarczycy (prowadzi m.in. do zmian skórnych, wyłysień, utraty apetytu, apatii, przyrostu masy ciała, problemów kardiologicznych). Sporadycznie diagnozuje się też chorobę von Willebranda polegającą na zaburzeniu krzepnięcia krwi.

Żywienie

Akity zwykle nie są wybredne i jak na psy sporych rozmiarów jedzą niewiele. Rodzaj pożywienia należy dostosować do ich trybu życia. Psy, które mało się ruszają, nie powinny dostawać zbyt treściwych posiłków, bo szybko przybiorą na wadze. Z kolei menu zwierzaków, które zimą mieszkają na zewnątrz, warto wzbogacić o dodatkowe kalorie.

Najwygodniej podawać dobrej jakości suche karmy z dodatkiem glukozaminy i chondroityny, przeznaczone dla dużych ras. Dobrze sprawdzają się produkty z jagnięciną lub rybami. Jeśli chcemy karmić pupila samodzielnie przygotowanym jedzeniem, musimy uzupełniać je preparatami wapniowo-witaminowymi i chroniącymi stawy. Dzienną porcję najlepiej podzielić na dwa posiłki i zapewnić psu co najmniej godzinny odpoczynek po jedzeniu. W okresie linienia można podawać środki wspomagające regenerację sierści i poprawiające stan skóry.

Pielęgnacja

Pielęgnacja akity nie jest kłopotliwa. Pies ten linieje obficie dwa razy w roku – wiosną i jesienią. Przez około trzech tygodni wymianie ulega głównie miękki podszerstek. Warto podkreślić, że akita nie gubi sierści równomiernie z całej powierzchni ciała, ale partiami (podobnie jak wilki). Na początku linieją portki, potem nogi, tułów, szyja, a na końcu ogon.

Zdarza się, że w tym czasie akita robi się nerwowy, a nawet sprawia wrażenie chorego. Czesze się go wtedy codziennie (poza okresem wymiany okrywy włosowej wystarczy raz na 1-2 tygodnie), ale delikatnie, bo jego skóra jest wówczas bardziej podatna na podrażnienia. Najlepiej do tego celu posłużą szczotka pudlówka i metalowy grzebień o średniej gęstości. Latem pies może jeszcze gubić niewielkie ilości włosa okrywowego, ale zwykle jest to mało zauważalne dla właściciela.

Przedstawiciela tej rasy kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach do twardej sierści lub zwiększających optycznie jej objętość. Można też używać kosmetyków wybielających (przy białej maści) lub takich, które podkreślą kontrast umaszczenia.

Akcesoria

Ponieważ akita ma obwód szyi podobny do obwodu głowy, najlepiej wyprowadzać go w tekstylnej półzaciskowej obroży – ze zwykłej może się wyswobodzić – lub dobrze dopasowanych, mocnych szelkach. Smycz musi być solidna, by dało się na niej utrzymać tego silnego psa. Ze względu na instynkt łowiecki tej rasy podczas spacerów za miastem sprawdzi się długa linka, która pozwoli psu swobodnie się poruszać. W przypadku psów rasy akita najlepiej sprawdzają się kagańce fizjologiczne, które umożliwiają psu bezproblemowe oddychanie i picie wody.

Akitę zajmą plecione sznury, twarde piłki, kauczukowe kółka czy naturalne gryzaki. Unikajmy zabawek pluszowych, bo pies szybko je zniszczy, a także piszczących, które przypominają odgłosy upolowanej zwierzyny. Posłanie dla psa rasy akita powinno być na tyle duże, by leżący na nim psiak mógł wygodnie się rozciągnąć.

Historia rasy akita

Akita to rasa psów, która stanowi część japońskiego dziedzictwa narodowego, symbol siły i pomyślności. Ceramiczne figurki akit ofiarowuje się chorym, życząc im szybkiego powrotu do zdrowia, a także młodym parom i noworodkom, by przyniosły im szczęście. Nazwa rasy nawiązuje do prefektury Akita położonej nad Morzem Japońskim, na północno-zachodnim wybrzeżu wyspy Honsiu.

Najbardziej znaną opowieścią związaną z rasą jest historia psa Hachiko, który należał do Eisabuiro Ueno, profesora tokijskiego uniwersytetu. Codziennie rano odprowadzał właściciela na dworzec kolejowy Shibuya i wieczorem odbierał go stamtąd. Pewnego dnia profesor zmarł nagle w pracy. Przez kolejne 10 lat – aż do śmierci w 1935 roku – Hachiko codziennie przychodził na plac przed dworcem i czekał na jego powrót. Pomnik wiernego psa – ufundowany przez mieszkańców Tokio – stanął naprzeciwko stacji Shibuya.

Swoją wytrzymałość psy tej rasy udowodniły podczas japońskiej ekspedycji na biegun południowy w 1957 roku. Polarnicy zabrali 20 akit do ciągnięcia sań. Z powodu złej pogody wyprawa została przerwana. Ludzie wrócili do domów, a psy zostały na Antarktydzie, co oburzyło organizacje broniące praw zwierząt. Kiedy po trzech latach ekspedycję wznowiono, badacze znaleźli w dawnym obozie 12 psów w zaskakująco dobrej kondycji. Aby upamiętnić to wydarzenie, cesarz Hirohito polecił wznieść ich pomnik odlany w brązie.

Podobno akity już 5 tysięcy lat temu na wyspach japońskich towarzyszyły samurajom. Pierwsze rysunki przedstawiające te zwierzęta pochodzą jednak z XII wieku. Od 1603 roku w miejscowości Odate organizowano walki średniej wielkości psów używanych do polowań na niedźwiedzie. Od połowy lat 60. XIX wieku – w celu uzyskania mocniejszej budowy i większych rozmiarów – kojarzono je z tosami i mastifami, przez co utraciły cechy szpiców. Na początku XX wieku zakazano walk. W 1931 roku dziewięć akit pochodzących z rejonu Matagi, reprezentujących najbardziej pożądany typ, uznano za pomniki przyrody i wydano im rodowody. Siedem lat później powstał pierwszy wzorzec rasy akita.

W czasie II wojny światowej masowo zabijano psy (poza owczarkami niemieckimi uznawanymi za psy wojskowe), a z ich skór wytwarzano odzież dla żołnierzy. Aby uchronić akity przed zagładą, hodowcy kojarzyli je więc z owczarkami i właśnie takie krzyżówki pokazano w 1947 roku na pierwszej po wojnie wystawie. Z kolei hodowcy, którym nie odpowiadał taki wygląd rasy, wykorzystując typ matagi, odtworzyli dawną, lżejszą akitę. Psy pochodzące z krzyżówek akit z owczarkami i mastifami stanowiły podstawę hodowli akit amerykańskich.

Akita w Polsce

Pierwsze akity, które pojawiły się w Polsce, reprezentowały właśnie typ amerykański. W 1990 roku do hodowli Skierdy Ewy Marcinkowskiej przyjechała z Norwegii suka Manatsu Rei, a rok później suka Kintos Kicho Shugyoku ze Szwecji i pies Ichiban’s Joyful Epiphany z Danii. Pierwszą czysto japońską akitę przywieziono w 1993 roku z Holandii.

Wzorzec rasy akita

Akita – grupa V FCI, sekcja 5, nr wzorca 255

• Kraj pochodzenia: Japonia
• Charakter: spokojny, wierny, posłuszny i pojętny
• Wielkość: psy 64-70 cm, suki 58-64 cm
• Waga: psy 32-40 kg, suki 28-34 kg
• Szata: włos okrywowy szorstki i prosty; podszerstek miękki i gęsty; na kłębie, zadzie i ogonie włosy nieco dłuższe niż na reszcie ciała
• Maść: czerwonopłowa, sezamowa (włosy czerwonopłowe z czarnymi końcówkami), pręgowana, biała; przy każdej maści (z wyjątkiem białej) wymagane urajiro – białawe znaczenia na bokach kufy, policzkach, spodniej stronie żuchwy, szyi, klatki piersiowej, tułowia i ogona oraz na wewnętrznej części kończyn
• Długość życia: 12-14 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: duża
• Koszty utrzymania: od 250 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 4000-7000 zł

Ciekawostki o rasie akita

Kiedyś rasa ta nazywała się „akita inu”, ale ponieważ „inu” to z japońskiego pies, zlikwidowano ten człon nazwy i oficjalna, pełna nazwa rasy to właśnie „akita”.