AIREDALE TERRIER

Charakter rasy airedale terrier

Airedale terrier to urodziwy, pełen temperamentu pies, o klasycznie „terierowatej” sylwetce. Nazywany jest nawet królem terierów, bo w tej grupie psów brytyjskich był największy.

Airedale terrier silnie przywiązuje się do opiekunów i lubi towarzyszyć im we wszystkich pracach domowych, choć nie jest zbyt wylewny w okazywaniu uczuć. Jest energiczny, pogodny i charakteryzuje się dużą inteligencją, co czyni z niego dobrego ucznia i miłego kompana dla dzieci. Oczywiście jako typowy terier ma w sobie rys niezależności – bywa uparty i lubi postawić na swoim. Ma również silny instynkt łowiecki, który często staje się przyczyną ucieczek podczas spacerów.

Psy rasy airedale terrier są łagodne w stosunku do obcych osób i szybko nawiązują nowe znajomości. Mogą jednak sprawdzić się w roli domowego stróża - o nietypowych sytuacjach i nadchodzących gościach poinformują opiekuna donośnym szczekaniem.

Airedale terriery dość dobrze dogadują się z innymi czworonogami i nie prowokują konfliktów. Zaczepione przez awanturnika nie pozostaną mu jednak dłużne.

Te aktywne psy o dość dużych wymaganiach potrzebować będą długich, energicznych spacerów połączonych z eksploracją otoczenia i ćwiczeniami angażującymi umysł. Niezaspokojenie tych potrzeb może skutkować niszczeniem w domu i reaktywnością.

Umiejętności

Airedale terriery to psy wyhodowane do tępienia szczurów i innych szkodników. Mają więc zawzięty, silny charakter, dobrze rozwinięte zmysły i silny instynkt łowiecki.

Dziś airedale terrier nie jest już krwiożerczym pogromcą szczurów, lecz psem wystawowym i do towarzystwa. Sprawdza się także jako czujny stróż, a czasem i obrońca. Z dobrze zmotywowanym psem tej rasy ćwiczyć można rozmaite psie sporty - od obedience, przez agility, aż do tropienia użytkowego i noseworku.

Szkolenie i wychowanie

Airedale terriery są inteligentne, jednak wykazują dużą niezależność i bywają uparte. Dlatego w ich szkoleniu opiekun musi wykazać się wyczuciem, cierpliwością i konsekwencją. Psy tej rasy źle reagują na szkolenie siłowe, oparte na przymusie i tzw. „twardej ręce”. Kluczem do współpracy jest silna relacja i dobra motywacja.

Szczenięta airedale terrierów wymagać będą starannej socjalizacji - szczególnie z mniejszymi psami, na które mogłyby polować ze względu na instynkt łowiecki. Pies tej rasy powinien także we wczesnym szczenięctwie poznać wiele różnorodnych osób i sytuacji - zapobiegnie to nadmiernej lękliwości i agresji ze strachu w późniejszym wieku.

Dla kogo ta rasa

Airedale terrier sprawdzi się jako doskonały pies rodzinny, o ile będzie traktowany jak członek rodziny. Jego spontaniczną radość przebywania z bliskimi niszczą ci, którzy zamykają go w kennelu i zostawiają w samotności. Tego nie znosi. Dobrze czuje się nawet w miejskim mieszkaniu, pod warunkiem zapewnienia odpowiednich spacerów. W domu jest spokojny i zajmuje mniej miejsca niż niektóre małe, ruchliwe psiaki.

Wady i zalety rasy airedale terrier

Airedale terrier - jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• potrzebuje sporo ruchu
• ma silny instynkt łowiecki
• może się oddalać od właściciela
• bywa uparty
• wymaga pracochłonnej pielęgnacji

Zalety

• doskonały pies rodzinny
• świetny towarzysz dzieci
• niezawodny obrońca
• spokojny i zrównoważony
• przystosowuje się do różnych warunków
• nie linieje

Zdrowie rasy airedale terrier

Airedale terrier to rasa generalnie zdrowa i bardzo odporna. Z problemów o podłożu genetycznym najczęściej zdarzają się alergie skórne oraz dysplazja biodrowa. Podobnie jak inne psy, airedale terriery narażone są także na skręt żołądka.

Żywienie

Airedale teriery zazwyczaj cieszą się doskonałym apetytem. Ich żywienie nie różni się od żywienia innych psów ras dużych lub średnich. Dieta powinna być dobrze zbilansowana, bogata w składniki odżywcze i witaminy. Można podawać wysokiej jakości suche karmy z dodatkiem glukozaminy i chondroityny, dostosowane do wieku psa lub samodzielnie przygotowywać posiłki uzupełniane preparatami wapniowo-witaminowymi i chroniącymi stawy.

Pielęgnacja

Aby nasz airedale terrier był podobny do egzemplarzy modelowych, musimy dbać o jego fryzurę. Inaczej będzie wyglądać mało atrakcyjnie - po prostu będzie to duży, szorstkowłosy kudłacz. Trymując go, czyli wyrywając mu martwy włos, nadajemy mu piękną, klasyczną formę kwadratowego teriera. Samo strzyżenie szaty, bez trymowania, sprawi, że włos będzie odrastał gorszej jakości, bardziej miękki, gorzej wybarwiony, a czasem pokręcony.

Jeśli chcemy psa wystawiać, najlepiej, aby jego pielęgnacją zajął się doświadczony groomer. Możemy też nauczyć się robić to samodzielnie. Poza trymowaniem trzeba jednak opanować sztukę formowania szaty trymerem i nożyczkami zgodnie z wzorcem rasy i tak, aby jak najlepiej podkreślić zalety, a zatuszować wady naszego psa.

Poza trymowaniem, najważniejszym zabiegiem, który powinno się regularnie wykonywać, jest szczotkowanie – zarówno dla usunięcia zaplątanych w sierść listków, gałązek itp., jak i martwej sierści. To, że airedale terrier nie linieje sezonowo, nie znaczy, że stopniowo nie traci martwego włosa. Jego część raz na jakiś czas usuwamy poprzez trymowanie, ale część można po prostu na bieżąco wyczesywać. Airedale teriera kąpie się rzadko, 3-4 razy w roku.

Akcesoria

Do pielęgnacji airedale teriera warto zaopatrzyć się w trzy szczotki i dwa grzebienie. Szczotka pudlówka (z drucików bez kulek na końcach) posłuży do usuwania podszerstka. Szczotka druciana pozwoli rozczesać sierść na łapach, a szczotka z naturalnego włosa przyda się do czesania i modelowania sierści w innych partiach ciała. Grzebień rzadki również posłuży do rozczesywania łap, a grzebień o średnim rozstawie zębów do wyczesywania resztek włosa po trymowaniu na tułowiu.

Historia rasy airedale terrier

Pochodzenie airedale teriera sięga XIX w., kiedy to w hrabstwie Yorkshire, w dolinie rzeki Aire, zaczęto tworzyć tę rasę. Aire i jej dopływy były znane z obfitości ryb, a wędkowanie było ulubioną rozrywką miejscowej ludności. Ale wędkarze mieli konkurencję: sprytne i wiecznie głodne wydry. Potrafiły one skutecznie przetrzebić nawet najbardziej rybny strumień.

Do polowania na nie używano psów – miejscowych mieszańców zwanych otterhounds (otter – wydra). Były to psy średniego wzrostu, zwinne i ostre, o bardzo mizernym wyglądzie. Liczył się bowiem tylko ich spryt i ciętość, nie uroda. Nie należy mylić tych psiaków z wielkim, kosmatym otterhoundem, bowiem ta rasa została wyhodowana o wiele później, na południu Anglii.

Na farmach, we wsiach, w małych miasteczkach – jak Bradford czy Leeds – miejscowa ludność miała jeszcze inną rozrywkę – ratting (rat – szczur). Po pracy, najczęściej w sobotnie wieczory, urządzano okrutne spektakle. Na specjalnie skonstruowaną, wysoko grodzoną arenę wpuszczano żywe szczury, a następnie psa. Rozentuzjazmowana, licznie zebrana gawiedź czyniła zakłady, często wysokie, ile to szczurów, w ciągu określonego czasu, taki pies zdoła udusić. Niektóre psy były prawdziwymi rekordzistami. Te szczurołapy, najczęściej maści czarnej podpalanej, zwano Broken Coated Working, Old English lub Rough Coated Black and Tan Terrier.

Tymczasem amatorzy wędkowania wpadli na pomysł, by swoje otterhoundy skrzyżować z najlepszymi ze szczurołapów. Uczynił to po raz pierwszy Holland Buckley w roku 1853. Mieszkał on w małej wsi – Wielfried Lomes. Rezultaty okazały się nadzwyczajne. Dotąd otterhoundy chwytały wydry na lądzie. Teraz nowa, zajadła odmiana rzucała się do walki w wodzie. Zagrożona wydra uciekała do swej kryjówki, do której wejście znajduje się pod wodą. Zwolennicy rattingu zaczęli także wpuszczać do wody szczury, a za nimi potrafiące nurkować psy. Teraz tłumnie zebrana publiczność przeniosła się nad strumienie i rzeczki. Tak powstał następny z okrutnych „sportów”.

Najsprytniejsze psy, dusiciele, były w wielkiej cenie. Za najbardziej cięte uważano te z okolic Bradford, Shipley, Otley i Bingley. Później nadano im nazwę Waterside Terrier (waterside – brzeg wody). W niektórych okolicach używano ich do walk psów, krzyżując je z Bull and Terrier. Próbowano je także łączyć z border collie, by otrzymać psa do pilnowania stada. By dodać im urody, dolewano krwi teriera walijskiego, irlandzkiego oraz foksteriera szorstkowłosego.

Psy z doliny rzeki Aire rozpowszechniły się szybko w całej Wielkiej Brytanii. Nazwę Airedale Terrier nadał im w 1878 r. doktor Gordon Stables, sędzia kynologiczny, wielki entuzjasta tej nowo powstałej rasy. Oficjalnie brytyjski Kennel Club uznał rasę w roku 1886.

Właściwa dla rasy pojętność i chęć do nauki pozwoliły szybko zdobyć jej sławę jako psa do towarzystwa i obrończego. Airedale terrier zaczął też błyszczeć na wystawach. Pod koniec XIX w. już nikt nie używał airedale’a jako szczurołapa. Sięgnęła po te psy armia i policja brytyjska. Wkrótce został nazwany „psem wojennym”. Wsławił się w działaniach policji i wojska w Powstaniu Bokserów w Chinach w 1900 r., później w wojnie rosyjsko-japońskiej (1904-1905) u boku służb japońskich. Miało go wojsko hinduskie, amerykańskie, niemieckie i oczywiście brytyjskie.

Wehrmacht tak je cenił, że było ich w armii więcej niż psów ras rodzimych, tak znakomitych jak dobermany, boksery, sznaucery olbrzymy czy nawet owczarki niemieckie. Do dziś zresztą airedale teriery cieszą się ogromną popularnością w Niemczech.

Jeśli myślimy, że airedale terrier jako „pies wojenny” był postrachem, agresorem, gryzącą bestią, to jesteśmy w błędzie. Najczęściej był używany do odnajdywania rannych, noszenia meldunków, sygnalizował zbliżanie się wroga. Na starych zdjęciach często widzimy airedale teriery w służbowym, białym płaszczyku ze znakiem czerwonego krzyża, kroczące u boku swego opiekuna żołnierza.

W latach 20. XX w. airedale teriery stały się niesłychanie popularne i modne w Stanach Zjednoczonych.

Airedale terrier w Polsce

Wkrótce po tym, jak moda na airedale teriery wybuchła w USA, i w Polsce zaczęli się pojawiać pierwsi hodowcy psów tej rasy. Obecnie możemy się pochwalić pięknymi i utytułowanymi airedale’ami.

Wzorzec rasy airedale terrier

Airedale terrier – grupa III FCI, sekcja 1, nr wzorca 7

• Pochodzenie: Wielka Brytania
• Charakter: łatwy w kontaktach, ufny i przyjacielski, odważny i inteligentny; czujny i nieustraszony, ale nie agresywny
• Wielkość: psy – ok. 58-61 cm, suki – ok. 56-59 cm
• Waga: 20-30 kg
• Szata: twarda, gęsta i szorstka, nie tak długa, by wydawała się zmierzwiona; włos przylegający, prosty i zwarty, porasta tułów i kończyny; sierść okrywowa, wierzchnia jest twarda, druciana, sztywna, podszerstek miękki i krótszy; najtwardsza sierść jest lekko falista
• Maść: czaprakowa – górne partie szyi, grzbiet i wierzch ogona są czarne lub szaro-czarne; pozostała powierzchnia ciała podpalana; uszy są często ciemniejsze, a czarne naloty (osmolenia) mogą występować wokół szyi i na skroniach; dopuszczalne trochę białych włosów na piersi
• Długość życia: 10-12 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: dosyć duża
• koszty utrzymania: od 200 zł
• Cena psa z rodowodem: 4000-5500 zł

Ciekawostki o rasie airedale terrier

„Król terierów” – airedale terrier – został zdetronizowany przez produkt kynologów radzieckich, którzy stworzyli jeszcze większego teriera – czarnego rosyjskiego. Jednak czarny terier zaliczony został do grupy drugiej (sznaucery), jako bliski kuzyn sznaucera olbrzyma. Można więc powiedzieć, że airedale terrier nadal króluje w grupie III, w skład której wchodzą wyłącznie teriery.