Trzy sytuacje, w których mój pies ma słuch absolutny

Słyszał bardzo dobrze, ale je po prostu zignorował. Są jednak takie chwile, kiedy pies wyrasta spod ziemi tuż przed naszymi nogami. I które utwierdzają nas w przekonaniu, że ze słuchem naszego psa jest wszystko w porządku. Można by rzec nawet, że ma słuch absolutny.

1. Kici kici, dobry kotek

Kici-kici jest naszą komendą przywołania awaryjnego. Nie, to nie żart. Hasło to bowiem zapowiada pojawienie się frykasów. Poza surowym mięsem, którego Emka nie tknie nawet wzrokiem, zdarza się również żółtko lub śmietana. A to oznacza możliwość wylizania niedojedzonych resztek, o ile oczywiście nikt nie będzie patrzył. Dla tej chwili zwycięstwa, dla choćby tylko jednej kropli tego odżywczego płynu na języku, warto przybiec. Nawet z najdalszego zakątka i z najwygodniejszej kanapy.

Podobnie działa jakikolwiek zachwyt posłany w stronę moich kotów. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że czasami nie wypowiadam żadnego ze słów, po prostu biorę kota na kolana i zaczynam go głaskać. Być może mój pies ma wbudowany bliżej nieznany narząd rejestrujący tak niegodziwą zdradę. Nieważne, czy pies leży tuż obok i śpi snem głębokim, jest 100 metrów za domem czy też akurat czatuje pod drzewem na wiewiórkę.

Gdy tylko chcę okazać trochę czułości wąsatej istocie, pojawia się Emka, tak po prostu. Zawsze przypadkiem. Posyłając zawistne spojrzenie wyluzowanemu kotu. Ustawiająca się tak, by merdający ogon narobił wiatru, zmniejszając koci komfort. A w razie, gdyby wiatr nie działał, Emka zmienia pozycję. Tak, by ogon szorował po kocim pyszczku. Oczywiście przypadkiem.

Jeśli jednak kot jest na tyle zobojętniały, że i to nie robi na nim wrażenia, pozostaje chwyt ostateczny. Wejście na powierzchnię*, na której leży kot i przytrzaśnięcie mu wybranej części ciała łapą. Gdy efekt zostaje osiągnięty, kot ucieka w popłochu, a Emka przestaje mieć ochotę na pieszczoty. Typowy pies ogrodnika.

* o ile powierzchnia ta pomieści emkowy zadek